Çok değerli büyüğüm

Tasavvuf konusunda benim bir takım tereddütlerim var, hayatın gerçekleri ile tasavvufun gerçeklerini birbiriyle bir türlü bağdaştıramıyorum.

Tasavvufun temel ilkelerinden birisi kimseyi incitmemek ve kimseden incinmemek. İncinmemeyi bir ölçüde anlayabiyorum ancak kimseyi incitmemeyi  insanların  nasıl başarabileceğini anlayabilmiş değilim. Hayatda öyle aşağılık, kötü ve tehlikeli insanlar varki bunları incitmeden kötülüklerine engel olmaya imkan yok, eğer onları incitmezsek bu durumda iyi insanlara kötülük yapmış olmazmıyız?

Tasavvufun önemli bir ilkesi de dünyadaki bütün insanları fark gözetmeksizin sevmek. Yunus 72 milleti bir görmek gerektiğini söylemiş. Ben dinimi hak dini olarak görmeyen,peygamberi ve milletimi hor gören, aşağılayan insanları nasıl sevebilirim? Hristiyanların ve Yahudilerin tamamına yakını İslamı Hak dini olarak görmüyorlar ve çoğu Türk ve İslam düşmanı . Budistler, Hindular ve diğerleri  zaten Allah'a inanmayan sapkın dinlere mensup insanlar. Bu gerçekler ortadayken ben bütün insanlara nasıl sevgiyle kucağımı açabilirim. Kuran’da Maide suresinde Yahudileri ve Hristiyanları dost edinmeyin, kim onları dost edinirse onlardandır buyrulmaktadır. Sadece dışarıda değil içimizde de bir çok hain ve bölücü var. Bunların nefretden başka bir şeyi haketmediğini düşünüyorum. Zaten siz de bu insanların ne kadar aşağılık insanlar olduğunu sürekli belirtiyorsunuz. Bence insanın sevgi kadar gerektiğinde nefret de etmesi gerekir. Herkesten merhametli olan Allah bile bütün insanları sevmiyor. Dolayısıyla tasavvuftaki bir takım kavramlar bende büyük soru işaretleri oluşturuyor.

Değerli fikirleriniz ışığında beni aydınlatırsanız sevinirim.

Sevgi ve saygılarımla ellerinizden öperim.

Edip Demir

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :