.

Kıymetli yavrum,
Hayatta insanoğlunun karşılaşacağı en büyük düşman, yine kendi ben’i, kendi nefsi, kendi egosu olmuyor mu? Sevgi, saygı, hoşgörü, anlaşmak, kaynaşmak, bir ve beraber olmak, önce nefislerimizden uzaklaşmakla, egomuzu bir yana bırakmakla başlamıyor mu? Mutfak sanatından tutun, resim sanatına kadar, ticaretten tutun, uluslararası ilişkilere kadar hayatın bütün olay­ları, hep ben’i arkaya itmekle, egodan sıyrılmakla başlamıyor mu? ÇinIilerin bir atasözü vardır: “Güler yüzlü olmayan dük­kân açmasın” derler. Çatık kaşlı, asık suratlı, hep ben bilirim diyen bir bakkaldan, siz gidip alışveriş yapar mısınız? Onu, içi sevgi dolu, saygı dolu, edep, incelik dolu, elinden geldiği kadar temiz ve ucuz mal satan bir kimseye tercih eder misiniz? Tarihin yazdığı büyük liderlerin hayatlarını inceleyecek olursak, görürüz ki onlar hep egolarını arka plâna atan, güzellikleri paylaşan, değerli kimselerdir. İskender dünyayı fethe çıkmış, Hindistan’a girmişti. Halk kaçarlarken, İskender’in geri dönmesi için su kuyularını doldurmuşlardı. Ordu susuzluktan kırılıyordu. Sıcak bir yaz günü, bir asker İskender’in çadırına yaklaşıyor, mata­rasını uzatıyor ve “Efendim,” diyor. “Ben sizi çok seviyorum. Suyumu içmedim. Sizin için sakladım. Buyurun afiyetle için.” Bütün ordunun gözü İskender’in elindeki mataradadır. Susuz­luktan kurumuş dudaklarıyla olayı seyretmekteler. İskender ağır ağır matarayı kaldırıyor ve “Askerim susuzluktan kırılırken, ben nasıl su içebilirim?” diyor ve son damlasına kadar suyu yere döküyor. Onun üzerine askere büyük bir heyecan geliyor, güç geliyor. Hayatın özeti budur. Ben, ben diyen aldanır, yanılır, kaybeder. Sen diyenler kazanırlar.
Selam, saygı ve sevgi iel.
Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Aziz Ruhlarına Fatihalarla