.

Kıymetli yavrum,
Dünyadaki bütün maddi ve manevi güzellikler, hepsi insanoğlunun nefsiyle barış ve biliş tutmasından sonra olmuş. Ne zaman ki insanoğlu nefsine hoş muammele etmiş, okşayarak “o benim binek atım” demiş, sonra kendisiyle, çevresiyle sevgi dolu, saygı dolu, incelik dolu bir yaşantıya geçmiş, bütün ilim ve sanat eserleri ondan sonra zuhur etmiş. Nefs meselesi, nefsin eğitilmesi, nefsin ıslahı çok ince, çok hassas bir konu. Ne yazık ki insanoğlu kendini bildiği günden beri bu yolda çok zaman tuşa gelmiş. Bundan elli yıl önceydi. Mübarek bir zatın sohbetlerine giderdik. Feyz almaya çalışırdık. Bir gün o sultan sorulan bir soru üzerine “Hayatın en önemli olayı insanla nefsi arasındaki ilişkidir” demişti. “İnsanoğlu kendini bildi bileli nefsiyle mücadele etmiş. Didinmiş, çırpınmış, istisnalar dışında yenik düşmüş” demişti. Ve elli yıl önce söylediği bir söz bugün gibi hatırımda. Beni öyle ürpertmişti ki “Nefsin öyle oyunları, öyle tuzakları var ki, bazı insanlar ilimleriyle, bazı insanlar ibadetleriyle, bazı insanlar yaptıkları iyiliklerle Allah’tan uzak düşmüşlerdir”. Bu söz beni ürpertmiş, titretmiş, hüngür, hüngür ağlatmıştı. Aman Yarabbi, ne biçim işti bu. Bazı insanlar ilim sahibi olacaklar sonunda Allah’tan uzaklaşacaklar, ibadet edecekler sonunda Allah’tan uzaklaşacaklar. Bir an için çıldırır gibi olmuştum.

Kıymetli yavrum, insanda nefis o kadar güçlü, o kadar etkili bir durum ki bazan insanı Allah’a götüren en güzel yol olan ibadeti bile kendine alet edebiliyor. Öyle kimseler var ki yaptığı ibadetleri bir övünme, bir ayrıcalık, bir gurur, bir kibir haline getirebiliyor ve kendini bütün kusurlardan uzak, tam bir Müslüman olarak görebiliyor. İbadetini bir övünme, çalım satma, hava basma olarak görenler yarın Allah’ın huzuruna çıktıkları zaman gerçeği görecekler ama iş işten geçecek. Değerli yavrum, en büyük kadın evliya Rabia Sultan namazını kıldıktan sonra bir de tövbe namazı kılarmış. “Allah’ım, Senin şanına uygun bir ibadet yapamadım. Beni affet.” diye. Ne diyelim yavrum, Allah cümlemize iman ile çene kapamayı etsin...

Bir gün küçük bir camide Cuma hutbesi dinliyordum. Sanırım Merkez Efendi kabristanındaki cami idi. Kürsüdeki bir zat, sanki herkesi büyülemişti. Bütün bakışlar hocaefendinin üzerindeydi. Konu nefsin insanlara oynadığı oyunlardı. Evet dedi o zat, “eğer biz desinler diye ilim sahibi oluyorsak, başkaları beğensin, alkışlasın istiyorsak, eğer biz herkesin dikkatini ve hayranlığını toplamak için ibadet ediyorsak, çalım için, gösteriş için, desinler diye hayır yapıyorsak bilin ki bütün kazancımız Allah’dan uzaklaşmak olur” demişti. Şöyle bir çevreme baktım, cemaat içinde ağlamayan bir kişi yoktu. Camiden çıkınca sordum, “Bu kürsüde konuşan zat kimdir?” dedim. “Efendim” dediler, “o zat bu camiinin imamı. Kendileri Sümbül Efendi Hazretleri’nin torunu olurlar”. Kıymetli yavrum, sizler de dua buyurun Allah bizleri de, yeryüzündeki bütün insan kardeşlerimizi de nefislerinin oyuncağı olmaktan kurtarsın.

Yine yıllarca önceydi. Bir Ramazan gecesinde rahmetli hocam Münir Derman Hazretleri coşmuştu: “Nefis o kadar çetin, zor, ince bir meseledir ki, sakın ha nefsinle didişme. Başa çıkamazsın. O seni alt eder. Sen bırak nefsinle didişmeyi, Allah Resulü’ne koş. Nefsinin şerrinden Rabbine sığın”. Belki kırk yıl oldu. O günü hala unutamadım. O gün de hocamı titreyerek, ürpererek dinlemiştim. Allah cümlemizin yardımcısı olsun.
Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Onun ve Hakka Göçen Yakınlarının Aziz Ruhlarına Fatihalarla