.
Rahmetli eşim Rana Hanim ile (ki eşim Danıştay savcısı idi) evliliğimizin ancak yedinci senesinde para biriktirip bir çamaşır makinesi alabildik. Eşim çömelir, yerde çamaşır yıkardı. Bu durum yedi sene devam etti. Ancak yedinci senede evimize çamaşır makinası girdi. Ama borçsuz, harçsız. Seksen yaşındayım. Bugüne kadar kimseye borç etmedim. Gün oldu kuru ekmek yedim, gün oldu aç karnına su içerek yattım. Ama kimseden on para ödünç almadım. Bu banka kartı kepazeliğine de deli oluyorum. Kim çıkarttıysa dünyası, ahireti zehir olsun. Bu yüzden binlerce insan mahvoluyor. Yuvalar yıkılıyor. Evin içi her gün kavga, dövüş. Sanki kıyamet sahneleri çevriliyor. Birtakım insanlar çarşı pazara gittikleri zaman benim imkanlarım şu kadar, cebimdeki para bu kadar deyip efendice yorganlarına göre ayaklarını uzatmıyorlar. O anda kendilerini sanki Rahmi Koç’un kardeşi sanıyorlar. Onu da al, bunu da al, deyip gereksiz harcamalarda bulunuyorlar. Bir süre sonra bankadan ekstre gelince şafakları atıyor. Sinir sistemleri bozuluyor. Kavga dövüş başlıyor. Füsun Önal’ın bir şarkısı olduğunu hatırlarına bile getirmiyorlar: “Sonunu düşünmeden neden tuttun elimi”. Yonca Evcimik de “Kendine gel, haddini bil” diyordu. Yahu hiç olmazsa bu şarkılardan ders alalım, ibret alalım.
Geri Dön