.

Merhaba Saygıdeğer hocam,

Hayata karşı zihnimde yılmışlık var.. İlaçların, intiharın, insanların, psikologların.. hiçbirinin fayda veremeyeceğini düşündüğüm bir yılmışlık... Hayata karşı tek tutunabildiğim sebep Allaha olan inancım. Allahı çok seviyorum. İçimdeki his bu. Ona karşı yanlış hiç yapmadım. Hep dürüst yaşadım. Yanlış yaptığım olduysa eğer diye beni affetmesi için hep Allaha sığındım. 30 yaşıma geldiğimde görücü usulü ile evlendim. Ailesinin temiz olduğunu görünce kendisi de öyledir diye gözümü kırpmadan sonsuz bir güvenle evlendim. ( 3 ay içinde ) Ve hayatım karardı... Mutsuzluğun dibineyim.. Sebebi ise.. 1 aylık hamileyken eşimin bana kokain bagımlısı oldugunu itiraf etmesi.. Zorla ben itiraf ettirdim gece geç geldiği için. Dünyam başıma yıkıldı... İnsan ister istemez sorguluyor... Niye diye? Niye ben? Bu yapılır mı? Ben şartsız koşulsuz tertemiz bir niyetle evlenmişim.. Hayatımı aşkı zannederek hamile de kalmışım.. Kendisini affetim.. İkinci kez yine yaptı aynısı...

Bir insana bir kere şans verilire inanlardanım.. Yanlış bir hayatı doğu yaşayamıyorum.. Bir de kendi bedenine sorumluluğu olmayan birinin ne eşine ne de çocuğuna karşı sorumluluk hissedeceğini düşünmüyorum... Şimdi boşanma davası açtım.. Çocuğum 9 aylık.. En acısı da cevap dilekçesinde nişanlıyken biliyordu bile bile benimle evlendi yazırması..ve 2 avukat birden tutması.. Hayat neden bu kadar zalim.. Neden bu kadar iğrenç insanlarla dolu... İyi insanlar neden hep acılar çekmek zorunda.. Bunları düşünmek içimi hem acıtıyor hem de beni yoruyor.. Dün hayat nedir ile ilgili videonuzu izledim.. boşanmaktan bahsediyordunuz.. sayısının arttığından.. tasvip etmediğinizden... sizce verdiğim karar yanlış mı? ben çok acı çekiyorum.. bir gün mutlu olabilecek miyim bilmiyorum.. bu acılarımı nasıl dindirebilirim bana tavsiye verebilir misiniz? Hayat tüm zorluklara rağmen yürüyebilmektir diyorsunuz. Size katılıyorum.. ama o kadar zor ki.. Tüm bu zorluklara rağmen iş hayatımda da ayakta durmaya çalışma arkadaşlarıma yansımamaya gözyaşlarımı içime akıtmaya çalışıyorum. Bir gün geçecek mi bu acılarım sizce ne yapmalıyım. Ruhuma bir ferahlık... istediğim tek bu:( Sevgi ve saygılarımla.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :