Bir siz dahi sizde görün,

Benim bende gördüğümü

der.

İnsanoğlu kendi içine inemediği için huzursuz ve mustarip, âlemde dolaşıyor. Gönlünü boş yere eğlendirmeye çalışıyor. Ne gaflet... O insanoğlu bir bilse ki “Kalpler ancak Allah’ı andık­ları zaman huzur ve sükûna kavuşurlar”. Bir bilse ki in­sanoğlu, “O, kendisine şahdamarından daha yakındır...” Ne garip şey, kendimize ulaşacağımız, kendimize yaklaşacağımız yerde, kendimizden kaçmak, kurtulmak, kendimizle hesaplaş­maktan uzaklaşmak için ne oyunlar, ne oyun çeşitleri, ne eğ­lenceler icât ediyoruz. Bunun en basiti ve aşağılık olanı dedi­kodu... Ama kimi kandırıyoruz acaba... Bize bizden yakın olan, her şeyi görmüyor mu?

Şeyh Gâlip;

Hoşça bak zatına kim,

Zübde-i âlemsin sen.

derken kime sesleniyor?

Çevremizdeki insanlara, hep eleştirmek, hep onlarla alay et­mek ve küçümsemek için bakmakla, en büyük kötülüğü ken­dimize yapmış olmuyor muyuz? Aslında yaşamanın ve varol­manın amacı; Yüce Allah’a ulaşmayı engelleyen, bizi yabancı­laştıran her şeyden kurtulmak değil midir?
Selam, saygı ve sevgi ile.
Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Aziz Ruhları Şad Olsun