Sayın Şengül İnal,

27.2. 2007 tarihli mailinizi aldım.

Değerli yavrum, insan ruhu ile sesler arasındaki ilişkiyi ne kadar güzel anlatmışsın. Gerçekten son derecönemli bir konu. Ve bugün bizler bir ses kirliliği içinde yaşıyoruz. Yıllarca önce yazdığım bir yazıda şöyle demiştim:

“Sükut, başlı başına bir güzelliktir. Konuşmak için sükuttan daha güzel bir söz söylemek lazımdır”. Bir kere çok konuşuluyor. Hayatta en çok hayret ettiğim, anlayamadığım hususlardan birisi de şu: Armada’da Uludağ var. Orada çok güzel döner yapılıyor. Hele onların çıldırtıcı güzellikte bir salatası var ki portakal suyu eşliğinde, orada herşeyi unutuyorsunuz. Hatta Fenerbahçe’nin mağlubiyetlerini bile. Zaman zaman oraya hanım gurupları geliyorlar. Bazıları gün yapmak için. Bir masa etrafında on beş, yirmi kişi toplanıyorlar. Hepsi harika insanlar olmalı ki aynı anda herkes konuşuyor. Sadece o gurubun çevresinde oturmak bile sizi Antalya maçından ayrılan bir Fenerbahçe taraftarı kadar ıstırap içinde bırakabilir. Yarabbim, nasıl birbirlerini anlıyorlar? Acaba her an herkesin konuştuğu bir gurupta bir tek kelimeyi dahi anlamanın imkanı var mı? Bunun izahını bana yapacak bir kimse çıkarsa onu yine Armada’da hanım gruplarının olmadığı bir zamanda ağırlayacağım. Ne zaman taksiye binsem orda bile bir ses kirliliği beni buluyor. Arabanın radyosu daima açık ve daima saçma sapan bir konuşma. Veyahut iğrenç bir müzik. Bir insan o gün hiçbir şey yapmasa sade çıkan o sesler onu rahatsız edebilir, incitebilir, kirletebilir. Ve ben, bu ses kirliliği içinde insanların ne rahatça düşünebileceğine, ne bir güzelliği algılayabileceğine inanmıyorum. Hatta doyurucu, tatmin edici bir güzel sohbetin olacağına da inanmıyorum. Çünkü sükut başlı başına bir güzellik. İnsan, sessizliğin sesini dinleyebildiği zaman mutlu oluyor, huzur duyuyor. Armada’daki o hanım gurupları herhalde dağıldıktan sonra bol bol başağrısı ilaçları alıyorlardır.

Yeni maillerini bekler, selam, sevgi ve saygılarımı sunarım.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :