Kıymetli yavrum,
Sana şunu söylemek isterim: Beşeri münasebetler şimdiki tabiriyle insanlar arası ilişkiler diyebiliriz ki hayatın en önemli yönü. Birçok insanı karamsar yapan, birçok insanı canından bezdiren, bazı insanları intihara kadar sürükleyen hep beşeri münasebetleri iyi ayarlayamamak oluyor. Bazı kimseler verilen selamı bile almıyorlar diyorsun. Onlar aslında kötü insanlar değil. Onlar hayat karşısında paniğe uğramış, korkak, ürkek, zavallı insanlar. Ufacık kafalarına göre kaçış mekanizmasıyla hayatın realitesiden uzaklaşıp kurtulduklarını sanıyorlar. Bunlar o kadar zavallı insanlar ki hayatın güzelliklerinden, insanın yüceliklerinden öyle mahrum kalmışlar ki, onlar yaşamıyorlar, sürünüyorlar. Biz, niye onlara göre kendimizi ayarlayalım. Bir kimse düşün pencerenin önünde oturuyor. O sırada sokaktan bir köpek havlayarak geçiyor. Şimdi o kimsenin pencereyi açıp başını uzatıp köpeğe hitaben “hav hav” demesi mi lazım? Başkaları bize selam vermeyebilir, verdiğimiz selamı almayabilir, ama bundan bize ne? O, bu kabalığı, bu terbiyesizliği, bu saygısızlığı yapmışsa ben niye ona uyayım? Herkes kendi cebinden harcar. Bana düşen vazife yedi milyar insan kardeşime sevgiyle, saygıyla selam vermektir. Ben, insan olarak, kendisine saygısı olan bir kimse olarak buna mecburum. Ama o böyle düşünmeyebilir. İstediği gibi hareket etsin. Bazıları buna itiraz ediyorlar. Ben kendimi ezdirmem, çiğnetmem diyorlar. Ben öyle düşünmüyorum. Oturduğum apartmanda yaşayan bir kimse var. Hep ben ona selam verdim. O başını çevirdi. Yılmadım. Selam vermekte devam ettim. Nihayet bu sene lütfetti, tenezzül etti, o da selam vermeye başladı. Yunus Emre diyor ki