Kıymetli yavrum,
Bana göre tek umut, Anadoludan yetişecek gerçek aydınlardır. İşte onlar, Yunuslar’ın, Mevlanaların torunları ikilemden kurtulup; iyiliğin güzelliğin, doğrunun ışıklarını, o muhteşem tevhidin hayat veren tebessümünü getirecekler. İşte o zaman insanlar bedbinliklerinden, hıçkırıklarından, umutsuzluklarından kurtulup, “Her dem taze doğarız, bizden kim usanası.” diyecekler, “Aşk gelicek cümle eksikler biter”, “Dağ ne kadar yüce olsa, yol onun üstünden aşar.” diyecekler, Yunus gibi şakıyarak, “Taze civan oldum ben…” diyeceklerdir.
Evet, kural hiç değişmez; ışık gelince karanlık gider. Dün öyle oldu, bugün de, yarın da öyle olacak. Yunuslar, Mevlanalar, Hacı Bektaş’lar, Hacı Bayram’lar, Eşrefoğlu Rumi’ler, Erzurumlu İbrahim Hakkı’lar dün Anadolu’yu aşkın, imanın, ışığın, rengin, güzelliğin kal’ası yapmışlardı. İnşallah yine öyle olacak... Güzel insanlar, Anadolu’nun bağrından çıkacak gerçek aydınlar, ışıklarını mızrak mızrak bütün cihana yayacak, insan ikilemelerinden kurtulacak, tevhidin ışığı ile onları huzura, mutluluğa, sevgiyle, saygıyla, edebe, inceliğe, gerçek uygarlığa götüreceklerdir. O zaman insanlar “Sevdiğimi demez isem, sevgi derdi boğar beni.” diyecekler, “Sevmek devam eden en güzel huyum.” diyeceklerdir. O sevginin ışığı ile bütün kainat aydınlanacak, bir bayram yerine dönecektir. Peki niye, Anadolu’dan yetişen aydınlar? Bazen dünyayı bir insan bedeni gibi düşünürüm. Asya o vücudun kalbi, Avrupa beyni gibi gelir bana. Asya da, sevgi var, sıcaklık var, güzellik var. Ama yetmiyor. Avrupa’da metod var, sistemli çalışma var, bilimsel araştırmalar var. İyi güzel ama o da yetmiyor. Sonuç ortada. Gidin, gezin, görün. Tek başına ne Doğu, ne Batı, o sentezi kurup, ikilemden kurtulup, tevhidin ışığına gidemiyorlar. Gidemedikleri için de, bunalımlar bitmiyor. “Zulmetin ardında yine zulmet var.” İşte Doğu ile Batı arasında bir köprü gibi duran Anadolu toprağından çıkacak aydınlar bu terkibi, bu sentezi yapacaklar.
“Ama şu içinde bulunduğumuz şartlar, olanlar bitenler” diye başlamayın lütfen. Bir şey söylemek istiyorum. Kulak verin. Dinleyin ve düşünün. Gecenin en karanlık vakti, şafak sökmesine en yakın zamandır. Müjdeleri geliyor. O şafak sökecektir. O şafak bütün gözleri ve gönülleri aydınlatacaktır. Sade biz değil, bütün dünya o ışığı bekliyor.
Selam, saygı ve sevgi ile.

Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Allah Ondan ve Hakka Göçen Ailesinden Razı Olsun.