Kıymetli Yavrum,

İnsanoğlu dünyaya geliyor, bir süre yaşıyor, vakti saati gelince mânâ alemine göç ediyor. Önemli olan ömrün uzunluğu, kısalığı değil, yaşadığı süre içinde insan onuruna lâyık bir hayat sürebilmek. İşte ben buna yaşama sanatı diyorum. Yaşama sanatının parayla, pulla, malla, mülkle, rütbeyle, şan ve şöhretle hiçbir alâkası yok. O bambaşka bir şey. Peki nedir onun unsurları? Ben bunu üç noktada topluyorum: Sevgi, saygı ve hoşgörü... Ama bu bir çok insanın yaptığı gibi lafta kalan, sahte, sûni, samimiyetsiz, yüreksiz, gerçeksiz bir sevgi, saygı ve hoşgörü değil. Günümüz insanları bunun hep edebiyatını yapıyorlar. İş lafa gelince onların taş kesilen kalplerinde sevginin, saygının, hoşgörünün zerresi görülmüyor. Bu geri zekalılar kimi kandırdıklarını sanıyorlar. En büyük Türk hikayecisi Sait Faik Abasıyanık, bir hikayesinde şöyle der: "Her şey bir insanı sevmekle başlar." Önemli olan o bir insanda başlayan sevginin denize atılan bir taşın dalga dalga büyümesi gibi yeryüzündeki tek istisna olmadan bütün insanlara, bütün hayvanlara, bütün bitkilere, bütün eşya ve cemâdata ulaşabilmesidir. Sevgi, vâroluşun, yaratılışın en büyük sırrıdır. İnsan sevdiği ve sevildiği sürece vardır, yaşıyordur. Hem de renk ve ışık içinde yaşıyordur. Şair Bedri Rahmi Eyüboğlu, "İnsan âlemde insanları sevdiği müddetçe yaşar." diyor. Sevmeden sevilmeden yaşayan insanların yaşayan bir ölüden ne farkları vardır. Sevgiyle bakır altınlaşır, sevgiyle geceler nurla dolar, sevgiyle etrafımızı hep melekler sarar. Rahatça "Nerede sevgi, orada Allah" diyebiliriz. Sevgisiz geçen bir ömür nafiledir. Böyle bir yaşantıyla insan en büyük zararı kendisine verir. Seviyoruz, seviliyoruz güzelliğimiz bu yüzden diyen insanlar ne mutlu, ne güzel, ne hoş insanlardır. İnsanoğlu hayatta yalnız sevdiği ve sevildiği zaman tekâmül edebilir. "Sevmek devam eden en güzel huyum" diyebilenler ne mübârek insanlardır. Allah bunu cümleye nasip etsin.