Sayın Gül Hanım,

15.3.2007 tarihli mailinizi aldım.

Efendim, ne kadar garip, bize hayatı zehir eden de, o hayatı gül bahçesi haline getiren de yine insan unsuru oluyor. Yerine göre bir bakış, bir tebessüm, sımsıcak bir kelime bizi hayata bağlıyor, mutlulukların zirvesine götürüyor. Yerine göre bir kelimeyle, bir bakışla dünyamız yıkılıyor. Bu nedenle günlük hayatımızı yaşarken ev halkına karşı olsun, mesai arkadaşlarımıza, yakınlarımıza karşı olsun son derece dikkatli olmak durumundayız. Oysa, bir insanın mutluluğu ne kadar minik şeylerle kurulabiliyor. Ve bizler neden bir kırgınlığı ömür boyu uzatıyoruz? Onu ömür boyu taşıyor, hayatımızı zehir ediyoruz. Bize de yazık değil mi? Bu şekilde sürekli olarak kendimizi örselemiş olmuyor muyuz? Garip birşey, insan ne ekerse onu biçiyor. Hayatın kanunu bu. Bizler hep güzel söyliyelim, güzel düşünelim ki yarınlarımız da güzel olsun. Sürekli olarak

 “Ve bir an yaşıyorum

Bütün bir ömre bedel”

diyebilelim. Güzellik kainatın altın anahtarıdır. Güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen hayatından zevk alır. Yerine göre bir dosta göndereceğimiz mesajdaki bir mısra o insanı o gün yatıncaya kadar mutlu etmeye yetebilir. Yıllarca önce Londra’da emekliye ayrılan bir otobüs şoförünün söylediği söz beni uzun zaman düşündürmüştü. Belediye otobüslerinden emekliye ayrılan şoför diyordu ki “Hayatımın en mutlu zamanlarını soruyorsunuz. Yıllarca yaşlı bir hanım belli bir duraktan otobüse biner ve bana seslenirdi: “Günaydın. Sizi bugün çok mutlu görüyorum”. Bu söz akşama kadar günümü ışıkla ddoldurmaya yetiyordu.  Otuz yılım nasıl geçti bilemiyorum. Ertesi sabaha kadar hep o hanımın bana hitap edişini düşünür, sevinçten içim içime sığmazdı. Yarabbi, bu yaşanan ne güzel bir mutluluktu”.

Ne olur biz de sabahleyin okulumuza, işyerimize gitmek için bindiğimiz dolmuştan ayrılırken şoförüne teşekkür edebilsek, güzel duygularımızı iletebilsek, ne kaybederiz? Şu yaşadığımız karmakarışık günlerde hepimizin bir tebessüme, güzel bir söze ne kadar ihtiyacımız var. İçimiz kavruluyor sevgisizlikten. Bunu sade söylemek yetmiyor ki. Biz de Konfüçyüs gibi düşünebilsek:

“Etrafımda ışık yok diye niye şikayet ediyorsun, sen ışık ol, başkalarını aydınlat”.

Yıllardır bizi aramayan bir dosta ne olur bir gün telefon açsak, sımsıcak bir ses tonuyla sevecen bir ifadeyle merhaba desek, seni çok özledim. Diyeceksiniz ki ya bizi iyi karşılamazsa, ya telefonu kapatırsa. Farzedin ki öyle oldu, ne kaybettiniz? Biz, daima iyiyi, güzeli, yaşatmaya memuruz. Başkalarının davranışı bizi ilgilendirmez. Kendi bilecekleri iş. Biz içimizi her zaman sevgiyle, saygıyle, ışıkla, renkle dolduralım. Güzelliklerle dolduralım. Onlar karanlıklarla doldursun. Bakalım sonunda kim karlı çıkacak? O nedenle hiç tereddüdümüz olmamalı, sevginin çiçeklerini sunarken. Biz diyelim ki

“Seviyoruz, seviliyoruz güzelliğimiz bu yüzden”.

Yeni maillerini bekliyor, selam, sevgi ve saygılarımı sunuyorum.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :