.

Kıymetli yavrum,
Günümüzde böyle bir hava var. Sık sık işitiyoruz. Ben paramı dilediğim gibi harcarım, vücut benim, dilediğim gibi kullanırım, mide benim, keyfime göre yer içerim. Bu, ne kadar yanlış, ne kadar sakat bir anlayış bir bilsek. Malımız, mülkümüz, paramız, bedenimiz, hatta zamanımız bize emânet. Onu dilediğimiz gibi kullanmaya hiçbirimizin hakkı yok. Eski İstanbul terbiyesinde, benim evim, benim köşküm, benim yalım demek çok büyük terbiyesizlik, küstahlık, saygısızlık kabul edilirmiş. Bir kimseye, “Bu evin sahibi siz misiniz?” denildiği zaman, o kişi edeple, saygıyla “Estağfurullah efendim,” dermiş. “Mülk Allah’ın, biz emâneten oturuyoruz.” Bir bilsek o eski güzel âdetlerimizi kaybetmekle nelerden uzaklaştık. O insanların hayatta en çok önem verdikleri husus, bir insandaki edep, saygı, incelik, zarâfet, tevâzu, sabır, şükür, kanaât olurmuş. Bunlardan mahrum kimselere insan gözüyle bile bakılmazmış.