.

Kıymetli yavrum,

San’at eseri, insanları yeniden doğmuşça­sına, taptaze bir ışıkla doldurur. Büyük san’at eserleri karşı­sında, biz en köklü ve en derin varlığımızla ve kendi özümüzle yüzyüze gelmekteyiz. San’at, insanlığın kendi kendini gördüğü, gözetlediği ve baktığı en parlak aynadır. Orada en açık biçimde ve en temiz şekilde insanın ne olduğu ortaya çıkar. İnsan ruhu­nun derinliklerinde san’at ile mânevî duygular tam bir ilişki için­dedir. San’attan ve mânevî yüceliklerden, güzelliklerden uzak­laşan insanlar da, ruh heyecanını, aşkını kaybeder. Onda varo­luştaki çılgın heyecan, akıl almaz güzellikler karşısındaki ürperti kalmamıştır. Yabancılaşmıştır. Âhenk ve uyum yok olmuştur. Çağımız insanı bu durumdadır ne yazık ki. Kendi ruhuna karşı kâinatın pencerelerini tıkamış ve dünyasını dar sınırlar içine hapsetmiştir. Kendini Allah’a, kâinata, hayata ve güzelliklere bağlayan bağları kopmuş, diyalogu kesilmiştir. Ruhu, üstün, gü­zel ve yüce âlemlere kanatlanamıyor demektir. Donuk ve katı insan, inanç evrenine giden kapıları da açamaz; çünkü inanç ve san’at, varlık âleminin derinliklerinde buluştukları gibi, ruhun de­rinliklerinde de buluşurlar. Ulviyet duygusu, bize günlük ekmek kadar lâzımdır. İnsanların gerçek varlığı hissedemeyişleri, şüp­hesiz içlerindeki bu ilâhi ışığı söndürmelerinden ileri gelir.

Selam, saygı ve sevgi ile.

Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Aziz Ruhları Şad Olsun.