Geçen gün bir hanımefendi telefon etti. "Efendim, ailede bir ölüm olayı yaşandı. bunu 5 yaşındaki kızımızdan gizlemek için, bilseniz neler çekiyoruz? Bazen şaşırıyor, ne yapacağımızı
bilemiyoruz. Bu yaptığımız hareket doğru mu?
O hanımefendiye hayır, dedim. Bu yaptığınız hareket doğru değil. Çocuk, aile içinde acı tatlı ne oluyorsa bilmeli, öğrenmeli, çocuk o ortamdan kaçırılmamalı. Beş yaşında çocuk deyip onu hiç bir şeyden haberi olmayan, rahmetli babaannemin dediği gibi, " ver yesin, ört uyusun" şeklinde bir robot gibi
yetiştirmeyelim.
Geçen gün, internette izledim. Bir ülkede üç yaşında bir kız çocuğu Kur'an-ı Kerim'i hıfzetmişti. Örnek olarak Fatiha veYâsin Surelerini ezbere ve çok güzel okudu.
Ben de üç buçuk yaşında, okuma, yazma öğrendim. Komşumuz Şaziye Hanım Teyze'nin kızları, Şöhret Abla, Sabahat Abla, Münire Abla üçüde ilkokul öğretmeni idiler. Sabahleyin elime bir kâğıt kalem alır, doğruca öğretmen ablalara giderdim. Bir iki kere beni terslediler, "git çocuk, şimdi sırası mı? Biz okula yetişeceğiz? " dediler, hiç yılmadım. Tekrar tekrar gittim. Nihayet yumurcaktan kurtulmak için, öğretmeye karar verdiler. Sabahat Abla, (Allah ondan razı olsun) bir haftada bana okuma yazmayı öğretti. Beş yaşına geldiğim zaman, yüzlerce çocuk kitabı okumuştum. Bütün mesele, Şair Abdülhak Hâmid'in dediği gibi,
"Kim demiş bir çocuk, küçük bir şeydir
Bir çocuk belki en büyük şeydir."
Felsefesine uygun olarak çocuğa saygıyla hareket etmek, ondan hiç bir şey gizlememek gerekir...