19.3.2007 tarihli mailinizi aldım.

Efendim, mailinizdeki gerek çocuk eğitimine yaklaşımınız, gerekse verdiğiniz süt şişesi olayı inanın kelimelerle anlatılamayacak kadar muhteşem. Olayı  kısa ve özlü olarak o kadar güzel anlatmışsınız ki sizi kutlamak, size teşekkür etmek, duygularımızı anlatmaya yetmeyecek. Bir de beni ağlatan bir husus oldu. Hiçkimse annemi sizin kadar harikulade bir şekilde algılayamadı. Annem, gerçekten olağanüstü kelimesiyle bile anlatılamayacak kadar büyük, yüce, muhteşem bir insandı. Yetmiş üç yıllık hayatımda annem kadar muhteşem bir insanı ne gördüm, ne okudum. Gerek duyguları ve düşünceleri, gerekhareketleri ve yaşama üslubuyla yeryüzündeki bütün kadınlara örnek olacak, emsal teşkil edecek bir kimseydi. Son gününe kadar hep kendini yetiştirebilmek, çevresindeki insanlara faydalı olabilmek aşkı ve heyecanıyla yaşadı. Altı yaşında annesini kaybetmişti. Yedinci yaşında önce iki ablasının vefatını gördü. Sonra dedemi, (ki Rodos savcısıydı), silahını teslim etmeyi kabul etmediği için Yunanlılar tarafından esir edilip götürülmüştü. Düşünün efendim, yedi yaşında bir kız çocuğu hayatta yapayalnız kalmıştı. İnanılmaz, akıl almaz bir hayat mücadelesi verdi. Edebiyat öğretmeni oldu. Ben de şiir ve edebiyat sevgisini çok küçük yaşlarda annemden aldım. Yaramazlık yaptığım zaman beni dizlerine oturtur, şiir okurdu. Ve ben o andan itibaren nefes bile almaktan çekinerek saygıyla, edeple annemi dinlerdim.

Çok küçük yaştan itibaren beni ev işlerine alıştırdı. Dört yaşındayken domatesli pirinç çorbası yaptım. Size bir sır söyliyeyim mi o çorbanın tadı hala damağımda. Pirinçler helmeleşmiş, şiir gibi bir çorba olmuştu (olsa da içsek). Beş yaşında iken çamaşır ve ütüye geçtim. O zamanlar üç katlı bir eski Ankara evinde oturuyorduk. Gece onikiden sonra annem bana tahtaları fırçalatırdı. Bazan komşular itiraz ederler, bana acırlardı. Annem, şiddetle karşı çıkar, “lütfen, derdi, işime karışmayın. Ben oğlumu hayata hazırlıyorum”. Rahmetli annem için çocuk eğitimi demek onu hayata hazırlamak demekti. Biz ilkokuldayken ilk defa “aktif metod”çıkmıştı. Sorular soruluyor, cevabını öğrenciler araştırarak bulmaya çalışıyorlardı. Bir kere dahi annem bana yardım etmedi. Birinde tepem attı, konu komşuya sordum, kimse bilmiyordu, ben de Milli Eğitim Bakanlığı Müsteşarlığı’na gittim. “Amca dedim, sen ne biçim müsteşarsın, haydi kolaysa sen yap bakalım”. Müsteşar bey terledi, evirdi, çevirdi o da beceremedi. Onun üzerine bana döndü, “Yavrum, dedi, çok teşekkür ederim. Bizi uyardın. Hemen genelge yayınlayacağız, sorulan soruların öğrenci seviyesini aşmamaaını aşmamasını söyleyeceğiz”. Yine altı yaşında kötü mal sattıkları için bir fırını ve bir bakkalı birer ay süreyle kapattırdım. Esnafın benden ödü kopardı. Adımı küçük müfettiş koymuşlardı. Komşu teyzeler yemeğe misafir geleceği zaman rica ederler eti ve sebzeyi bana aldırırlardı.

Efendim, verdiğiniz örnekte de buyurduğunuz gibi mesele çocuğu hayata hazırlamak, adapte etmek olmalı. Şimdiki anneler akla, hayale sığmayan bir vurdumduymazlık içinde yeni yeni kurallar icad ediyorlar. Yok, erkek çocuk mutfağa girmez, yok erkek çocuğun eline iğne, iplik verilmez gibi. Nerden çıkıyor bu saçmalıklar. Bütün beş yıldızlı otellerin aşçılarının hepsi erkek. Paris’teki en ünlü dünya çağpındaki kadın tezilerinin hepsi erkek. Ne olur bu önyargılardan vazgeşsek de çocuklarımızı hayata hazırlasak, onların mutlu ve başarılı olmalarına zemin hazırlasak.

Sitemize güzellik ve zenginlik getirecek yeni maillerinizi bekliyor, selam, sevgi ve saygılarımı sunuyorum.

Sabri Tandoğan