Sayın Fatmagül Hanım,

18.3.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, vatan sevgisiyle, iman aşkıyla dolu mailin beni ürpertti. İşte dedim Nene Hatun’ların, Şerife Bacı’ların, Seyit Onbaşıların torunları hala aramızda. Ve hala onlar her vesileyle, karşılarına çıkan düşman karşısında nakış nakış işledikleri vatan sevgisini dile getiriyorlar. Onlar ne güzel insanlar. Sanki Kur’an-ı Kerim’deki “Onlar için korku ve hüzün de yoktur” Ayet-i Kerimesi kalplerine nakşolunmuş. Bugünkü gazetelerde bir haber beni çok üzdü, yaraladı, incitti. Adına Merkel denilen (galiba son harf “l” değil “p” olacak) o hizmetçi kılıklı karı benim aziz milletimle utanmadan alay ediyor. “Elli yıldan önce Türkler Avrupa birliğinin yüzünü bile göremezler, elli yıl sonrası da şüpheli” diyor. Sen girdin de ne oldu? Alman milleti namusunu kaybetti. Birnzamanlar (Avrupa birliğinden önce) Alman markı dünyanın ikinci büyük parasıydı. Anadolu insanının nazarında birinci paraydı. Çünkü pek çok insanımızın yastığının altında birkaç bin Alman markı vardı. Ne oldu girdi de? Markın yerinde yeller esiyor. Sorarım sizlere neden İngilizler Sterlini bırakmadılar? Sterlin hala yıldız gibi parlıyor (çünkü İngilizler Almanlar gibi aptal ve enayi değiller. Onlar cin gibi zeki, ileriyi gören insanlar) Almanya’da işsizlik başgösterdi. Değil yabancı işçiler, kendi işçileri bile kolay kolay iş bulamıyorlar. Dev gibi fabrikalar birer birer kapanıyor. Böylesi insanların arkasında koşan, onlara yalvarıp, yakarma, yüzsuyu dökmede yarışa giren bizim politikacılarımıza ne demeli? Adamlar avaz avaz haykırıyor, gidin diyorlar, sizi sevmiyoruz, beğenmiyoruz, istemiyoruz. Sizi aramızda görmek istemiyoruz. Ama ne yazık ki bazı kimseler o ne idüğü belirsiz insanlara bu hizmetçi kılıklı karılara, bu genelev çaycısı suratlı adamlara yüz suyu dökmekte, önlerinde el pençe divan durmakta devam ediyorlar. İşte son örneği de bu karı. Bu kelimeyi aslında iğrenerek, tiksinerek söylüyorum. Özel hayatımda hiç kullanmam. Ama benim yüce milletimle alay eden bir insana, benim insanlarımı hor gören, hakir gören bir insana herhalde hanımefendi diyemem. Onun için çok değerli hanım izleyenlerimiz, lütfen beni mazur görün, affedin. Eminim yarın hiçkimse çıkıp da ulan karı, Allah senin de, Avrupa birliğinin de belasını versin. Kendi rezil ettiğin, piç ettiğin paranla döne döne iftihar et, başına çal diyemeyecek. Son yıllarda başımıza ne felaket geliyorsa o Avrupa birliği denilen şeytan oyunundan geliyor. Herşeyimize karışıyorlar. Bizi çağdaşlık diye, ilericilik diye perişan ediyorlar. İyi olan, temiz olan, güzel olan, yüce, asil ve büyük olan ne varsa Avrupa birliği adına talan ediliyor, yağmalanıyor. Bu aşağılık duygusu içindeki çırpınmalar bir işe yarıyor mu? Kendine, kendi milletine, onun yüce değerlerine saygı göstermeyen bir kimseyi bir başka insan nasıl sevebilir, nasıl benimseyebilir? Hayret doğrusu. Emin ol yavrum, bu satırları yazmak bile o kadar büyük bir acı, ıstırap veriyor ki daha fazla yazamayacağım. Nefesim kesiliyor, boğulur gibi oluyorum. Gücüm olsa oturup hüngür hüngür ağlayacağım. Ellerimi açıp dua ediyorum, “Allah’ım diyorum, bu kadar aşağılanma, hor görülme, hakir görülme karşısında bu milletin gerçek evlatlarının, şehitlerinin, velilerinin yüzüsuyu hürmetine bizlere yardım et. Biz de başımız dik yaşayalım, onurlu yaşayalım. Öleceksek haysiyetli bir şekilde ölelim. Şehitlik mertebesine ererek son nefesimizi verelim”.

Kıymetli yavrum, diyeceklerim bu kadar. Yeni maillerini bekliyor, selam, sevgi ve saygılarımı sunuyorum.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :