|
Konu : Problemlerle nasıl başa çıkabiliriz?
Gönderen :
Sabri Babadan Sohbet
Tarih :
4/20/2017 6:53:40 PM
.
SABRİ BABADAN GÜZEL BİR SOHBET
Problemlerle Nasıl Başa Çıkabiliriz?
Senelerce, senelerce evveldi... Genç bir lise öğrencisi idim. Bir gün okuduğum kitaptaki bir cümle beni çok düşündürdü. Yıllarca o cümlenin mânâsını düşündüm, halen de düşünüyorum. Yıllar içinde sayısız defalar tespih çeker gibi o cümleyi tekrarladım. Her defasında ayrı bir ürperiş duydum. İshak Peygamber şunu söylüyordu: “Yol uzun, yük ağırdır, bu yükle bu yola dayanamazsınız, yüklerden kutulunuz.”
Cumhurbaşkanı Kenedy öldürüldüğü gün Teksas’ta söylemek üzere hazırladığı nutuktaki son cümle de aynı idi. İleride, kısmet olursa, yaşarsam ne düşünürüm bilemem, ama bu gün İshak Peygamber’in bu sözünün hepimiz için, bütün insanlar için bir uyarı olduğuna, bütün kalbimle inanıyorum. Bu sözün önemini anlamak için şöyle bir çevremize bakmak yeterlidir sanırım. Dünyada olup bitenler, ülkemizde cereyan eden olaylar, çevremizdeki asık yüzlü, yumrukları sıkılı, dişleri kenetlenmiş stres yüklü insanlar, düşünebilen, hissedebilen insanlar için, çok şey anlatıyor. Nedir hayatla alıp veremediğimiz, neden bu kadar umutsuz ve karamsar düşünceler içindeyiz? Çünkü ne ailemiz, ne okuduğumuz okullar, ne içinde yaşadığımız toplumun kültür araçları bize adam gibi yaşamak için ne yapmamız, nasıl hareket etmemiz gerektiğini öğretmiyorlar. Öğretemiyorlar. Çünkü birkaç istisna dışında kendileri de bilmiyorlar. Peşin hükümlerle öylesine sarılmışız ki, kıpırdamaya imkân bulamıyoruz. Hep hayatın dışında, realitenin dışında, bizi kendi öz varlığımıza, ailemize, vatanımıza, san’atımıza, geleneklerimize yabancılaştıran önyargılar içinde adeta yüzüyoruz. Şairin dediği gibi; “Bir hayata çattık ki, hayata kurmuş pusu.” Bu önyargılar bir dağ gibi sırtımızda birikiyor, birikiyor kıpırdamamıza imkân vermiyor. Ve bu yükün altında düşünemiyor, hissedemiyor, idrak edemiyoruz. Necip Fazıl ne güzel söylüyor;
Kaç yıldır Ramazan ayı gelecek diye ödüm kopuyor, aman yanlış anlaşılmasın, oruçtan korktuğum için değil, ama adı Profesöre çıkmış birtakım kimseler bu mübârek ayla beraber içlerinin bütün pisliğiyle mübârek ayımızı, fitil fitil burnumuzdan getiriyorlar. İç dünyalarındaki hezeyanları hiç çekinmeden, utanmadan, sıkılmadan ekranlardan dışarı çıkarıyorlar. Ve sonra aylarca bu çirkinliklerin tartışması sürüyor. Zaten kısacık bir insan ömrü, onun da bir kısmını ekmek parası kazanmak için yaptığımız mücadeleler, alışverişler, mecburi ziyaretler alıp götürüyor. Geri kalanını da bu hezeyanlarla geçirecek olursak bize yazık olmayacak mı? Vakti saati gelince bize dönüp ey insanoğlu nerede ekinin, nerede hasadın demeyecekler mi? Başta peygamberler olmak üzere din yolunun büyükleri, âlimler, velîler bize rahat yaşamanın, huzurlu yaşamanın, insanca ve efendice yaşamanın yolunu göstermişlerken, biz tutuyoruz katran ruhlu insanların, bizi soktukları, karanlık dehlizlerde çırpınıp duruyor, bir ışık, bir yol, tutunacak bir dal arıyoruz. Kur’an-ı Kerim’de Asr Sûresi’nde tutulması gereken yol kısa ve özlü olarak ne kadar güzel belirtiliyor: “And olsun asra ki bütün insanlar hüsrandadır. İnananlar, inançlarına göre yaşayanlar, birbirlerine sabrı ve Hakk’ı tavsiye edenler müstesna.” Ne olur, şu şunu söylemiş, bu bunu yazmış diye dedikodu peşinde koşacağımıza birkaç âyet, birkaç hadis, birkaç velî sözü öğrensek ve bütün içtenliğimizle, dürüstlüğümüzle onları günlük hayatımızda yaşamaya çalışsak. Şunu kafamıza iyice yerleştireIim ki okunanlar, işitilenler, öğrenilenler günlük hayatımızda yaşanmadıkça bir şey ifade etmezler. Sadece ben onu da biliyorum, bunu da biliyorum, şunu da biliyorum diye caka satmaktan nefisler biraz daha kalınlaşmış olur. Acaba hayat bu mu? Yaşamak bu mu? Biz bunun için mi dünyaya gönderildik. Ne olur yerdeki bir kum tanesinden gökyüzündeki Samanyolu’na kadar insanıyla, hayvanıyla, bitkisiyle, kâinatı Muhammedî bir aşkla kucaklasak. Sevgi, saygı, hoşgörü şiârımız olsa. O gün kimi görürsek, kime muhatap olursak ona karşı edeple, incelikle, zarafetle davransak. Elimizden gelen iyiliği yapsak, elimizden gelmeyenler için hayır dualar etsek, ne kaybederiz. Bir genel af çıkarsak, o güne kadar bizi kıran, inciten, üzen ne kadar insan varsa hepsini affetsek, bağışlasak, içimizdeki kinleri, nefretleri, küskünlükleri, birikmiş öfkeleri Allah rızası için, Peygamber aşkı için fırlatıp atsak kaybımız ne olur? Bir pazardan yükünüzü getirttiğiniz insana birçok paralar veriyorsunuz, tabii hakkıdır. Hamal taşıdığı yükün karşılığını alacaktır. Peki bizler ne yapıyoruz; sırtımızda ömür boyu taşıdığımız kinleri, nefretleri, dargınlıkları, kırgınlıkları en ufak bir ücret almadan mezara kadar götürüyoruz. Ağzımızın tadı bozuluyor; neşemizi, huzurumuzu kaybediyoruz. Ve bu yüklerden kurtulmayı düşünmüyoruz bile. Yazık değil mi bizlere. Ne olur sabır ve şükür içinde yaşayabilsek, hoşgörebilsek, affedebilsek, içimizi renkle, ışıkla, şiirle Allah ve Peygamber aşkı ile doldurabilsek. “Sevmek devam eden en güzel huyum” diyebilsek. “Aşk gelicek cümle eksikler biter” diyebilsek, ne kaybederiz?
Madem ki o bize şahdamarımızdan daha yakın, o halde ne bekliyoruz?
Sabri Tandoğan Efendi Hz.
|
Geri Dön