Sayın Hocam,

Peygamberimiz bir gün mecliste otururken Hz. Ebu Bekir geldi .Bir müddet Resulûllah'a baktı. Baktıkça sevgisi arttı, sevgisi arttıkça coştu ve :
"Anam babam sana feda olsun ya Resulûllah! Ne kadar güzelsin, ne kadar yücesin!" dedi.
Peygamberimiz O'na:
"Doğru söyledin ya Ebu Bekir!" buyurdular.
Az sonra oradan geçen Ebu Cehil Resulûllah'ı gördü. O da bir müddet baktı. Baktıkça nefreti arttı,nefreti arttıkça:
"Ya Muhammed! Ne kadar çirkinsin! Ne kadar fenasın.!" dedi.
Peygamberimizhiç kızmadı, hiddetlenmedi ve O'na da:
"Doğru söylüyorsun" buyurdu. Her iki zıt söze de aynı cevap verilince sahabeler şaşırdılar:
"Ya Resulûllah! Ebu Bekir, size iltifatta bulundu. O'nu tasdik ettiniz. Lâkin Ebu Cehil size hakaret etti. O'nu da tasdik ettiniz. Bunun hikmeti nedir?
Hazreti Muhammed buyurdu ki:
"Ben ancak bir aynayım.Bana bakan kendini görür.Ebu Bekir kendi güzelliğini gördü, övdü. Ebu Cehil ise kendi çirkinliğini, kendi fenalığını gördü, sövdü."

Resulûllah'a kim ne söz söylerse O'nun aynasında kendisini görerek kendi vasıflarını sayıyor demektir.
Ama iyi olsun, ama kötü olsun.

Sevgi ve saygılarımla
Muharrem Arı

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :