Merhaba. Ben bebek yaşta babasını kaybetmiş gençliğini çocukluğunu yaşayamamış biriyim. hep yetim damgası yedim hayatta. maddi ve manevi gücüm olmadığı için 20 yaşına kadar hiçbir sosyal yaşantım gençlik hayallerim olmadı. insanlar tarafından küçük görülmemden param olmamasından imkanım olmamasından kendimi odama kapattım. ama hep farklıydım. yani güzel bir müzik arşivim ve film arşivim oldu hep. kendimi hep onlarda aradım ama sanırım bulamadım. dram filmleri slow melankolik ve isyan müzikleri yani rock müzik dinleyerek geldim bu yaşıma. ama kendime hiç güvenim yok. çünki çevremdeki insanlar çok iyi insansın diyorlar ama canımı çok acıtıyorlar. hani kızlar derler ya çok iyi bir insansın ama olmaz. gerçi ben 27 yaşıma gireceğim sevdiğim hiçbir kıza daha seni seviyorum bile diyemedim. hep platonik sevdim hep alay edildim. anlıyolardı sevdiğimi çünki kapılarında yatıyordum yada hareketlerimden anlıyolardı. ben sevdiğim insanı gözümde büyütüyorum ve aynı oranda kendimi küçültüyorum. sonra onu kendime yakıştıramıyorum. acı cekiyorum odamda ama kimsenin umrunda değil. çünki açılırsam yıkılacağımı biliyorum. bazen sevdiğim insanın bir bakışı bile beni hayatımda hiçbirşeyin üzemeyeceği kadar üzüyor. laflara hiç dayanamam. neyse bu durumdan çok sıkıldım ve artık dayanamıyorum. her platonik aşktan sonra kararlar alıyorum dersler çıkarıyorum ama birkaç yıl sonra aynı duruma gelince yine hayata küsüyorum gurursuzluklar yapıyorum yani yapmamam gereken şeyleri tekrar yapıyorum. ona olmayacağını bile bile öyle tutkulu bir şekilde bağlanıyorum ki yıllarca acısını çekiyorum. hepte olmayacak olan imkansıza aşık oluyorum. çünkü kime aşık olacağını insan seçemiyor. her darbeden sonra gram olan özgüvenim yerle bir oluyor ve artık ayağa kalkmaktan hemde düşeceğini bile bile kalkmaktan bıktım. bu kafa yapısıyla bu özgüvenle birşey değişmeyecek ve çok yoruldum. ama hiç haketmeyen aldatan fırlama benden daha çirkin insanlar yalanlarla boş laflarla kandırıyrlar insanları. ben artık iyi olmak kaybeden olmak istemiyorum. ben platonik sevdiğim insanı severken ne yan gözle ona ne diğer kızlara bakmadan sadıkça bütün kalbimle 24 saat düşünerek seviyorum. sevdiğim insana kur yapamıyorum sevdiğimi bile söyleyemiyorum. aynı ortamdayken kendimi öyle bi kasıyorumki. aslında eğlenceli anlayışlı sadık dürüst bir insanım ama bunlar önemli değil. zaten sevdiğim insanla aynı ortamdayken kişilik bile değiştiriyorum elimde olmadan. ben çok sevebileceğim ve sevileceğim babam olmadığı için çok iyi baba olabileceğim iyi bir insan istiyorum. buluyorum bazen ama ben onların istediği erkek bir türlü olamadım. çok ezik bir çocukluk ve gençlik yaşadım. bazen nerde hata yaptığımıda biliyorum ama bu hataları yine yapıyorum. kendimi başka şekilde tanıtmakta istemiyorum kimseye. beni ben olduğum için sevmelerini istiyorum ama olmuyor. çok duygusal ve melankolik ama iyi bir insansın diyorlar bana herkes. orta sınıf bir maddi durumum var. yani birçok konuda iyiyim ama insanlar görmüyor kötü insanlar kazanıyor ben hep kaybediyorum. kazanmak için onlar gibimi olmalıyım. onlar gibi olmakta istemiyorum aslında. ne yapacağım lütfen yardım edin dayanamıyorum. teşekkürler

--------------------------------------------------------------------------------

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :

Sayın Tunç Bey,

Kıymetli yavrum, sen şu sevmek sevilmek davasını bırak da ekmeğini güzelce kazanmaya bak. Bu bir. İki: Şu yetim sevdasından kompleksinden vazgeç. Peygamberimiz de yetimdi. Ama bunu hiçbir zaman söylemedi. Normal hayatını yaşa. Ekmeğini kazan, fazla kazandığın parayı ilerisi için biriktir. Kendine inan, kendine güven. O zaman göreceksin kimseye eyvallah etmeyeceksin. Kimseden bir şey beklemeyeceksin. Ölesiye bağlılık, sevmek yalnız Allah’a olur.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Aziz Ruhlarına Fatihalarla.