Merhaba Sabri amca;
Küçücük bir çocuktan duydugum bir söz üzerine ürpermistim, bir anlami oldugunu düsünmüstüm. Sanki Allah onun agzindan benim namaz kilmam gerektigini söylüyordu bana, gözüm dolmustu, etkilenmistim, ara ara zaten kilarim ama devamliligi olmuyor, halbuki devamlilik olmasi çok önemliymis namazda bildigim kadariyla. Bir ara bir sene kadar 5 vakit namaz kilmistim, ozaman evdeydim, ilk isimden çiktiktan sonra 2 sene kadar issiz kalmistim, ozamanlardi; yani 3,5 sene önce. Sonra ise girince arada kilmaya basladim, ama hiç devamliligi olmuyordu. O bes vakit namaz kildigim dönemde en çok kendimi vererek kildigim namazlar hep sabah ve yatsi namazlari olmustu nedense. Çünkü sanki ozamanlar öyle hissetmistim ki ,günün diger zamanlarina göre daha sessiz, sakindi etraf; hele sabah namazi vakitleri; etrafta kimseciklerin olmadigi, günün en sessiz, en sakin, en etkileyici, Allah’i en yogun hissettigim saatlerdi o saatler. Etrafta çit yok. Sadece sessizligin içindeki o güzelligi dinliyorsunuz. O sessizligin içinde öyle büyük, öyle yüce bir varlik hissediyorsunuz ki her sese duyarli olup duygulaniyorsunuz. Geçen haftalarda bir-iki sefer namaz vakti esimle uyanmistik, etraf okadar sessizdi ki, birden ezan okunmaya baslandi, birlikte ezani dinledik; tek ses yoktu ezan sesinden baska etrafta; sonra ezan bitti, sanki o sessizlik yerini kus civiltilarina birakti. Çok degisik gelmisti o an bana. Sanki bütün kuslar o ani bekliyorlarmis, büyük bir saygiyla ezani dinlediler çit çikarmadan, nezaman ki ezan bitti; sanki hesi birden konusmaya, sanki hepsi birden Allah’i zikretmeye basladilar o sessizlik içinde. Esimle konusmustuk biz de, ikimiz de etkilenmistik o andan ve üzerinde konusmustuk; hiç unutmadim bunu ve ozaman da kendi kendime benim sabah namazina baslamam lazim diye düsünmüstüm. Insallah yarin, sabah namazina baslayacagim Allah’in izniyle; Allah insallah devamli olmasini nasip eder. Sevgi ve saygiyla ellerinizden öpüyorum.