.
Kıymetli yavrum,

Önemli olan bir insanın her şeyden önce kendi iç dünyasında bir nizam, bir ahenk kurabilmesidir. Kendi kendisiyle sulh ve sükûn içinde olmayan bir insan, hayatla da uyum içinde olamaz. Bunun için nasıl fırtınalı havalarda gemiler sığınacakları sâkin bir liman ararlarsa, insanların da buhranlı, bunalımlı, sıkıntılı günlerinde sığınacakları imân kalelerinin olması gerekir. Hayat olayları karşısında acaba İslâmî bir tavır takınabiliyor muyuz? Bir problem karşısında kaldığımız zaman, acaba “Peygamberimiz böyle bir durumda nasıl bir tavır takınmıştı, nasıl bir çözüm yolu bulmuştu?” diyebiliyor muyuz? Acaba hayata geliş nedenimizi, nasıl hareket etmemiz gerektiğini hiç düşündük mü? Çevrenizde kültürlü bildiğiniz insanlara bir sorun: “Hayat nedir? Yaşamak nedir? Varoluş nedir? Nasıl bir hayat yaşayalım ki sonunda pişman olmayalım? Son nefesimizin yaklaştığını görünce, ‘Eyvah, pişman olduk’ demeyelim?” Acaba kaçı bu sorulara doğru cevap verebilir? Ateist insanların zâhiren mutlu ve huzurlu görünmeleri ne ifade eder? Onlar sadece kendi kendilerini kandıran zavallılardır. Fikret bir şiirinde, “İnan Haluk, ezelî bir şifâdır aldanmak.” der.
Selam saygı ve sevgi ile.

Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Aziz Ruhlarına Fatihalarla.