.
SABRİ BABADAN CUMA MESAJI
"YARATILANI HOŞ GÖR YARATANDAN ÖTÜRÜ"
Kıymetli yavrum,
Yunus Emre diyor ki

“Nazar eyle ileri
Pazar eyle götürü
Yaradılanı hoşgör
Yaradandan ötürü”

Ben, hoşgörüyü hayatın “olmazsa olmazlarından” biri olarak görüyorum. Neden mi? Çünkü bizler yedi milyar insanla beraber bir kardeşliği paylaşıyoruz. Hiçbirimiz kusursuz, noksansız, hatasız, günahsız, mükemmel değiliz. İstesek de istemesek de hayat yolunda yürürken birtakım yanlışlar yapıyor, kalpler kırıyor, günaha giriyoruz. Bir kimsenin çıkıp da “Ben her yönüyle dört dörtlük bir Müslümanım” demesine imkan ve ihtimal görmüyorum. Eğer böyle birisi varsa ne yazık ki o kardeşimiz ne hayatı, ne de insan realitesini hiç anlamamış demektir. Ona sadece dua ederiz. Bir manevi aynaya bakmasını tavsiye ederiz. Hal böyleyken eğer bizde hoşgörü yoksa evlendiğimiz zaman hayat arkadaşımızla nasıl ömür boyu el ele, diz dize, göz göze, yaşayabiliriz. Muhakkak istemeyerek de olsa birbirimizi bilinçli olarak kırmasak dahi ister istemez bazı hatalarımız olacak. Peki, birbirimizi hoşgörmezsek o hayat nasıl devam edecek? Aynı durumu dostlarımız, arkadaşlarımız, akrabalarımız, komşularımız, mesai arkadaşlarımız için de düşünebiliriz. Ben, çok küçük yaştan itibaren insanları sevdim. Onlara gönül verdim. Onlara faydalı olmak için, hizmet edebilmek için bütün hayatımı adadım. Bu neyle oldu? Hep saygıyla, sevgiyle, hoşgörüyle, bağışlamakla, affetmekle. Eğer ben hoşgörüsü olmayan bir kimse olsaydım hayatta karşılaştığım bunca acı olaylardan sonra yediğim darbelerden sonra, karşılaştığım haksızlıklardan sonra hala insanları sevmeme, onlara saygı duymama, onlara faydalı olabilmek, hizmet edebilmek için herşeyi göze almama imkan, ihtimal var mıydı? Bu nedenlerle hoşgörüyü hayatın olmazsa olmazlarından biri olarak görüyorum. Gün oldu hiçbir inancı olmayan, herşeyi inkar eden insanlarla da karşılaştım. Ama hoşgörüyle onlarla da olan dostluğumu devam ettirdim. Hiç unutmam böyle bir insan bir gün geldi, “Sabri Bey” dedi, “söylemeye utanıyorum, bunu sizden başka kimseye açamam. Ben namaz kılmak istiyorum, lütfen öğretir misin?” “Hay hay” dedim. Bir gün bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu. Yolda onu gördüm. Bir saçak altına sığındım, hatırını sordum. Bana nereye gittiğini anlattı. “Evde oturuyordum” dedi, “ezan sesini duydum. Birden içimde namazımı cemaatle kılmak isteği uyandı, pencereden baktım şakır şakır yağmur yağıyordu. Ama içimdeki istek o kadar kuvvetliydi ki yola çıktım. Camiye gidiyorum”. Bu söz beni öyle heyecanlandırmıştı ki kendimi tutamadım, ağladım. Şimdi de bu satırları yazarken gözlerim doldu. Peki ben size soruyorum şimdi, “Eğer o arkadaşa ilk günden itibaren sert ve kaba davransaydım bu güzellik yaşanabilir miydi?” Gerek Resulullah Efendimizin, gerek velilerin hayatları baştan başa hoşgörü örneği değil midir?

Muhterem efendim, yanlış düşünüyorsam lütfen ikaz buyurun.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan
Aziz Ruhlarına Fatihalarla...