.

Kıymetli yavrum,
Senin bu babacığın seksen yaşında bile içi içine sığmayan hayat dolu, yaşamak dolu, cıvıl cıvıl bir insan. Ben, çocuklarımı da böyle görmek istiyorum. Allah’a şükürler olsun daha ilkokuldayken de tatilde kesekağıdı yapar satardım. Okul masraflarım kitap, defter, kalem paralarım, göğüslüğümün, yakamın parası hep kesekağıttan gelirdi. Arkadaşlarımı akşam üstü Osman Nuri’ye götürür, onlara dondurmalı tavuk göğsü ısmarlardım.
İlkokul ikideyken bütün evi idare ederdim. Sabahçıydım. Öğleyin okuldan gelirdim, önce sobayı yakar, külünü döker, ertesi günün odun kömürünü hazırlar, çırasını yarardım. Hatta o günlerin hatırası olarak sağ elimin başparmağında kocaman bir yara izi vardır. Sonra evi süpürür, toz alırdım. Sonra çarşıya çıkardım. Akşam ne yemek pişecekse onların malzemesini alırdım. Menüyü tanzim bana aitti. Eğer akşama fasülye, nohut gibi bir yemek pişecekse yanan sobanın üzerinde onları haşlardım. Annem, edebiyat öğretmeniydi. Akşam okuldan gelir, hemen o malzemeden yemek yapar, zaman kaybetmezdi. Şimdi bazıları diyecek ki ilkokul ikideki çocuğa et mi aldırılır, sebze mi aldırılır, ne bilecek o. Onlara derim ki altı yaşındayken onbeş gün arayla bir fırın, bir bakkalı bir ay süreyle kapattırmıştım. Esnafın ödü kopardı benden. Çarşıya çıkınca beni görenler küçük müfettiş geliyor derlerdi. Başlarına gelecekleri bilirlerdi. Komşu teyzeler yemeğe misafirleri geleceği zaman eti bana aldırılardı. Biz derlerdi senin kadar güzel alamayız. İşte yavrum, bu da bir çocukluk hatıram.
Bütün mesele çalışmayı bir aşk, bir heyecan, bir güzellik kaynağı yapabilmek. Hayatın şiirini çalışmakta yakalayabilmek. Gerisi hikaye.
Selam, saygı ve sevgi ile.
Sabri Tandoğan (Efendi Hz)
Aziz Ruhları Şad Olsun.