Ben bir şey sormak istiyorum ve bunun cevabını alırsam gerçek anlamda rahatlayacağım. Ben bu zamana kadar arkadaş çevreme çok değer verdim. Kimseye kırmamaya arkadaşlıktan çok dost olmaya çalıştım ama nedense hep ama hep darbe yedim. Belki bir tane iyi bir dost diyebileceğim insan vardır hayatımda. Artık kendimden şüphe ediyorum. Benim merak ettiğim şey şu Sabri Amca. Bu dünyada artık yanlız olduğumu kabullenmelimiyim? Yani ailem dışındaki insanlardan başka gerçek anlamda bir dost bulmaya çalışmamalı mıyım? Zaten bulacaksam bulur muyum? ya da artık bunun mümkün olmadığını kabul mü etmeliyim? Ben boşuna mı bir şeyleri bekliyorum. Bu akşam biraz doluyum çünkü yine arkadaşım sandığım insanlardan bir darbe yedim. Bu insanı bir daha affetmek istemiyorum. Onunla bütün bağlarımı koparmak istiyorum. Sonuçta hiçbir insan bir başka insana muhtaç değildir diye düşünüyorum. Yeterki Allah bizimle olsun.
Beni dinlediğiniz için Allah size gönlünüzdekileri versin, razı olsun. Sağlık, sıhhat versin inşallah. Hoşçakalın saygılarımla Sabri Amca.
--------------------------------------------------------------------------------
Sayın Sabri Tandoğan Efendi Hz'nin cevaben yazdıkları :
Sayın “Adsız”,
Kıymetli yavrum, rahmetli hocam, Doktor Münir Derman: “Şimdiki zamanda insanın hakiki dostu Allah’la aynı sayıdadır.” derdi. Bizim hatamız burada oluyor. Çevremizdeki herkese dost gözüyle yaklaşıyoruz. Sonra da ağzımızın payını alıyoruz. Aşık Veysel
“Dost, dost diye nicesine sarıldım
Benim sadık yârim kara topraktır”
diyordu. Kıymetli yavrum, dost aranmaz. Biz önce kendimize dost olalım, kendine dost olmayan başkasına nasıl olsun? Hakiki dost Allah’tır, Peygamberdir, velilerdir. Ivır zıvır adamlara, Öztürk Serengil’in tabiriyle “abidik, gubidik” kimselere dost diye yaklaşırsak gayet tabi avucumuzu yalarız. Dost aranmaz yavrum, onu Allah gönderir. Yeter ki biz o dosta layık olalım. Diyeceklerim bu kadar.
Selam, sevgi ve saygı ile.
Sabri Tandoğan
Aziz Ruhlarına Fatihalarla.
Geri Dön