Kıymetli yavrum,
Ramazan aylarında televizyonlardan sık sık dinlediğimiz bir ilahi vardır: “Dem bu demdir, dem bu demdir, dem bu dem” . Muhakkak hatırlamışsınızdır. Gerçekten öyle yavrum. Dem, bu dem. Tasavvufta ibn-ül vakt diye bir kavram vardır. Dün, ama acı, ama tatlı geçip gitmiş, gelecek meçhul. Tek realite var, içinde yaşadığımız an. Onun için ibn-ül vakt yani zamanın çocuğu diyorlar an’ın kıymetini bilenlere, yaşayanlara. An’ı yaşamanın en güzel yolu sanki o günü son günümüzmüş gibi kabul etmek, dargın olduklarımızla barışmak, borçlu olduklarımızla helallaşmak. Öyle durumlar oluyor ki yarın çok geç olabiliyor. Mümkün olduğu kadar o gün “Ya hayır söyleyip, ya da sus” Hadis-i Şerifini gerçekleştirmek. O gün, negatif bir kelam etmemek. O gün kime dargınsak, kırgınsak, küskünsek onu affetmek. Mümkünse o gün bir açı doyurmak, bir hastayı ziyaret etmek, bir insanın gözyaşına ortak olmak, acılarını paylaşmak. O gün Allah rızası için birilerini memnun etmek, yetim çocukların başını okşamak, morali bozuk insanlara güç vermek, enerji vermek. En azından o gün evdeki eşya ile, giysilerimizle, kitaplarımızla onları severek, okşayarak, güzel sözler söyleyerek bir hoş zaman geçirmek. O gün, yeryüzündeki bütün insanları, bütün hayvanları, bütün bitkileri, bütün eşya ve cemadatı Muhammedi bir aşkla kucaklamak, bir genel af çıkarmak. Kırdıklarımızdan, incittiklerimizden Allah’ın huzurunda af dilemek, bağışlanma dilemek.