Kiymetli Sabri Amca,
Pek cok yazinizda cocuk terbiyesi konusundaki hatalara dikkat cekerken "Modern firavunlar yetistiriliyor." diyorsunuz. Uzulerek ifade etmeliyim ki; ailece, anne-baba ve abi-abla olarak biz de kucuk kardesimizi buyuk bir gafletle yetistirdik. Kardesimizin sahsiyet gelisimi bir fiyaskoyla sonuclanmadan sizden yol gosterici fikirlerinizi rica ediyorum. Bizim kucuklugumuzde babamin her daim dikkatli terbiyesi uzerimizdeydi. En kucuk kardesimde ise ailece hep sevgi, hep ilgi, hep yakinlik, hep asiri tolerans... Cocuk aramizda kayboldu. Surekli yerine gelen istekler, surekli kucuk prens havalari, simariklik... Hepsi hosumuza gitti. Bugun kardesimin hayata tutundugu hicbir sey yok. Ya surekli buyuyen fakat kiymeti bilinmeyen hevesler ya da olum gibi uzun bir tembellik... Allah'a sukur bagimliliklari, direkt saygisizliklari yok. Yalniz tam bir laf ustasi. Her turlu sorumluluktan kaciyor. Hep pozitif kelimeleri kullanip hep pasif, asalak bir hayat suruyor. Asla gelecege ait umut beslemiyor. Derslerinde basarili sayilmaz. Hicbir sekilde motive olmuyor. Oyun, bilgisayar, zaman oldurme, etrafindakilere duygusal eziyet... Yaptiklari bunlar. Kardesimi kotulemek icin yazmiyorum bunlari. Cunku o aslinda bizim hatamiz. Fakat sizden hep beraber bu hatamizdan donme yolunu soruyorum. Cunku eskiyi duzeltelim derken yeni yanlislar yapiyoruz galiba. Onun da henuz akli olgun degil; yaptiklarinin vahim sonuclarini goremiyor. Nasil zavalli bir olabilecegini anlayamiyor. Siz, abisi olarak bana, anne-babama ve kardesime neler tavsiye edersiniz? Cevabinizi hepimiz okuyacagiz. Tesekkurler, saygilar...