Sayın Elif Atalay,
9.4.2007 tarihli mailinizi aldım.
Kıymetli yavrum, mailinde belirtmiş olduğun sıcak ve samimi ilgiye, sevgiye çok teşekkür ederim. İnşallah televizyonda başlayan dostluğumuz, internet sitesindeki “Gönülsohbetleri.net” ve şimdilik altı cildi yayınlanan “Gönül Sohbetleri” kitaplarında da devam eder. Yalnız kaldığım zaman dinleyebildiğim programınızda diyorsun, neden yavrum, başkalarıyla da dinlenilmesin? Benim programlarım televizyonda olsun, internet sitesinde olsun, kitaplarımda olsun yedi milyar insana hitap ediyor. Evde misafirin de olsa, akrabaların da olsa, eşinle de olsa pekala onları da dinlemeye davet edebilirsin. Dini, dili, cinsi, ırkı, milliyeti ne olursa olsun, ben bütün insanlara sesleniyorum ve yeryüzündeki bütün insanlara kardeş gözüyle bakıyorum. Bilmem ne demek istediğimi anlatabiliyor muyum? Bu çalışmalarımda tek beklediğim husus insanlara faydalı olabilmek. Benim ne siyasetle, ne ticaretle uzaktan yakından bir ilgim yok. Kalbinde zerre kadar insanlık duygusu olan benim programlarımı severek dinler. Niye biz başkalarının hakimiyeti altına giriyoruz? Bu, fert olarak da, toplum olarak da bizim en zayıf yanımız. İnandığımız doğruları söylemekten ödümüz kopuyor. Sevgi ve saygı duyduğumuz insanları herkesten köşe bucak gizliyoruz. Neden, bizim toplumda Ahmed-i Necad gibi yiğit, mert, korkusuz bir devlet adamı çıkmıyor? Tek düşüncemiz Amerika ne der, Bush ne der, aman onları incitmeyelim, aman onları kırmayalım. Ne çirkin, ne iğrenç bir düşünce. Utanç duyuyorum. Onbir çuval olayının hesabı hala sorulmadı. Amerika diyor ki İran’a, atom çalışmalarına derhal son ver, yoksa gelirim, taş üstünde taş koymam. Ahmed-i Necad cevap veriyor, gel erkeksen, diyor. Geleceğin varsa göreceğin de var. Ve Amerika korkusundan susuyor. İngiltere ne aşağılık durumlara düştü onbeş asker olayında. Nedir bu korku? Amerika gelirse gelir, öldürürse öldürür. İnsanların birtek canı var. İkincisi, üçüncüsü yok ki Amerika alsın. Bu korku, bu el ovma, bu aşağıdan alma bana hayatı zehir ediyor. Gururum inciniyor, haysiyetim ayaklar altına alınıyor. O zaman bu yaşanan hayat adi, rezil, aşağılık bir hayat oluyor. Ve insan o zaman Necip Fazıl gibi soruyor:

“Sebep ne, ölmektense bu hayatı tercihe”

Kıymetli yavrum, herkes bizim gibi düşünmeye mecbur değil. Bu onların en doğal hakkı. Ama biz de herkes gibi düşünmeye mecbur değiliz. Bu da bizim en doğal hakkımız. Ya onurlu bir hayat yaşayalım, ya da insanca, efendice, medenice şehit olarak ölelim. Ama köle zihniyetine hayır, el ovmaya hayır, uşaklık yapmaya hayır. Bizler rezil televizyon kanallarının uşakları, köleleri değiliz.
Bilmiyorum, bu düşüncelerim belki seni kızdıracak, öfkelendirecek. Tabi karar senin.
Selam, sevgi ve saygı ile.
Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :