Hikayeyi bilirsiniz, Nasreddin Hoca, kasaptan karaciğer almış, evine gidiyormuş. Bir kartal, süzüle süzüle iniyor, karaciğeri kaptığı gibi götürüyor. Herkes hayret içinde, Nasreddin Hoca’nın kızmasını, bağırıp çağırmasını beklerlerken hoca, tatlı tatlı gülümsüyor. “Aptal diyor, karaciğeri aldı ama nasıl pişirileceğini bilmiyor ki!” İşte efendim, bizler de insanlarla ilişki kurarken, onlara nasıl yaklaşacağımızı bilemiyoruz. Hocanın dediği püf nokta burada. Çağımızın insanlarının atılan oklarla iç dünyaları, mana alemleri delik deşik edilmiş. Bu mustarip insanlara yemin ederim ki uyarılarla, eleştirilerle, yargılamalarla yaklaşamayız. İyi niyetli de olsak maçı kaybederiz. Ben önce kendime, sonra yedi milyar insana şunu öneriyorum: Bu yaklaşım sadece ama sadece sevgi dolu, tebessüm dolu, saygı dolu, edep ve incelik dolu olmalı. Yoksa bizim alevin üstüne benzinle giden insandan hiçbir farkımız kalmaz. Madem ki hayat yolunda insanlar tarafından sevilmek, sayılmak, aranmak, sorulmak istiyoruz, bunun başka yolu yok. Hayattan çıkardığım sonuç bu. Eğer yanılıyorsam, yanlış düşünüyorsam Allah affetsin. Yunus

“Sevelim, sevilelim

Dünya kimseye kalmaz”

diyordu. Niye biz de Yunus’un yolunda olmayalım? Kendilerine çağdaş diyen, ilerici diyen, aydın diyen insanların hayat yolunda nasıl hüsrana uğradıklarını acı acı görüyoruz. Ve onlar için de üzülüyoruz. Çünkü onlar da bizim kardeşlerimiz. Ama neden Yunus’ların, Mevlana’ların yolunda gitmek varken, neden acı çekelim, ıstırap çekelim? Mesele sadece yol ayrımında tercihe kalıyor. Öyle bir hayat yaşayalım ki son nefesimizi verirken “Eyvah, yanıldık, hata ettik” demeyelim. Ömer Hayyam gibi

“Sevginle gireceğim toprağa

Sevginle çıkacağım topraktan”

diyebilelim. Allah bunu bize de bütün insan kardeşlerimize de nasip etsin. Amin.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan Efendi Hz.

Aziz Ruhları Şad Olsun