Sabri babacığım. Yüce Allahtan acil şifalar dileyerek sözlerime başlamak istiyorum. 26 yasında kamu kurumda çalışan biriyim. Her genç gibi bçok hayallerim var. Annemi kaybettim tek çocuğum babamla yaşıyorum. Bazen bu durum içinden çıkılmaz bir hal alıyor. Ne yaparsam yapayım mutlu olamıyorm. İnançlı bir insanım kendimi her anlamda gelistimeye çalışıyorum. Okuyorum araştırıyorum. Psikiyatr, psikolog , kişisel gelişim herşsey. Tasavvufla ilgileniyorum kendimi o anlamda yetiştirmeye çalışıyorum ama nafiie. Zorlama ibadet yapıyorum sanki. İçindem hiçbirşey yapmak gelmiyor. Hayat mucadelemi kaybetmiş gibiyim sanki yaşayan ölü gibi. Bu durumu değiştirmek için elimden geleni yapıyorum. Yapayalnız hissediyorum kendimi. Babam bile görmüyor bu durumu anlaşamıyoruz zaten.bazen sabrımın son noktalarında kalıyorum onun karışısında, ama elimden geleni yapıyorum onu mutlu etmek için. Hayatımda çok düzgün çok iyi bir insan var ALLAH Nasip ederse evleneceğiz. Onun varlığı bile mutlu etmiyor benıbazı zamanlarda. Dünyadakı hiçbir sey aslında mutlu etmiyor yada elimde olmadığı için mutlu değilim. Karmakarışığım. Ailem ve çevremdeki insanlar laf olsun diye yanımdalar. Maddeleri var varlıkları yook. Nedenyazdıgımı bilmiyorum. Beklide bi çıkıs yolu aradığımdan. İçimden geldiği gibi yazdım. Ellerinizden opüyorum.