Sayın Çiğdem Seçkin Gürel,

11.4.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, bu mailinde son derece önemli bir konuya değinmişsin. Bazı genç arkadaşlarımız, şimdilik bir fakülteye kapağı atalım da sonu ne olursa olsun diyor. Bence bu çok yanlış bir düşünce. Dün, senin serviste konuştuğun hanımefendinin oğlu Çinceye girmiş. Bitirmiş de. Peki şimdi ne olacak? O diploma ona bir ekmek parası getirecek mi? Hiç sanmıyorum. Ne yazık ki pek çok ana baba bu gaflet içindeler. Kızımız, oğlumuz bir fakülteyi bitirsin de, adı üniversite mezununa çıksın da sonu ne olursa olsun diyorlar. Aslında bilmeden kendi sevgili çocuklarının mutsuzluğunu, başarısızlığını hazırlıyorlar. Bu tür kimseler giderek kendilerine saygılarını da kaybediyorlar. Bir kısmı kendini içkiye, sigaraya vererek caddeleri arşınlayarak, karamsarlık içinde, bunalım içinde günlerini geçiriyorlar. Daha doğrusu zamanlarını öldürüyorlar. Bir kimse çalıştığı işten zevk almıyorsa giderek onun ruh ve beden sağlığı da bozulur. Önemli olan bir fakülteyi bitirmek değil, birkaç fakülteyi bitirmek değil, sevdiği, çalışmaktan zevk ve heyecan duyduğu bir mesleğe geçebilmek. Pazar günkü bir gazetede okudum. İstanbul Teknik Üniversiteyi bitiren bir genç bir kasap dükkanı açmış. Gazetede resmi de vardı. Mesleği hakkında çok ilginç fikirler ileri sürüyor. İşini bilinçle yaptığını, çok zevk aldığını, çok para kazandığını ve bütün bunların sonunda da mutlu ve huzurlu olduğunu yazıyordu. Ne yazık ki bugün Türkiye’de pek çok ebeveyn bu bilinç düzeyinde değil. Eğer benim oğlum çok düzeyli, kaliteli bir manav dükkanı açarsa, benim kızım çok güzel, çok zevkli giysiler diken kaliteli bir terzi olursa ben onlarla iftihar ederim. Ölürken de gözüm açık gitmez. Bana öyle geliyor ki bu büyük yanılgının asıl sebebi hayatla hesaplaşmamızın yapılmamış olması. Dünyaya niçin geldik, niçin yaşıyoruz, yaşamaktaki amacımız nedir, hedefimiz nedir, yaşam ilkelerimiz ne olmalıdır?...Bu soruların cevapları aranmadan, bulunmadan, tesbit edilmeden modaya uyarak benim oğlum, benim kızım ille bir üniversiteye gitsin de neresi olursa olsun diyenler acaba topluma yeni yeni edbin, hayattan bıkıp usanmış, yaşama gücünü kaybetmiş, yüreğ aşk ve heyecanla çarpmayan insanlar yetiştirdiklerinin acaba farkındalar mı? Bugün batı bu aşamaya gelmiş. Üniversite mezunu olmak, orada doktora yapmak artık batılı bir insan için pek de önemli değil. Onlar için önemli olan müteşebbis, atılımcı, mücadeleci, tuttuğunu koparan bir insan olabilmek. Çünkü batılı insan biliyor ki bu tür kimseler hangi işi yaparlarsa yapsınlar başarılı olurlar. Hem kendilerini, hem de çevrelerindeki insanları mutlu ederler. Ben, çevremdeki gençlerin böyle olmasını istiyorum. Ateş gibi, azimli, iradeli, vurduğu yerden ses getiren, gittiği yere yaşama sevinci, mutluluk götüren genç kızlar, delikanlılar görmek istiyorum. Hayat o zaman güzel olacak. Türkiye o zaman ilerleyecek, kalkınacak. Atatürk, “Zafer, zafer benimdir diyenlerindir”diyordu. Şimdi, o sözü söylemek görevi bizlerin üzerinde. Korkmayalım, mücadele edelim. Sonra pırıl pırıl bir yaşamın aşk dolu, şiir dolu, güzellik dolu havasını teneffüs edelim.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :