Sayın Karahanlı,

14.4.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, bir gün rahmetli eşim Rana hanımla beraber Paris’te geziyorduk. Paris, inanılmaz güzelliklerle doluydu. Ama yine de kimsenin yüzü gülmüyor, yumruklar sıkılı, dişler kenetli insanlar harbe gider gibiydi. Birara daldım. Rana Hanım “ne düşündün Sabri”, dedi. “Rana’cım” dedim, “bu insanların mutsuzluğundan, huzursuzluğundan biz sorumluyuz. Çünkü biz İslamı Peygamberden gördüğümüz şekliyle yaşayamadık, yaşantımızdaki güzelliklerle, ihtişamla onlara örnek olamadık. Onlar ne yapacaklarını bilemenin ıstırabı, sıkıntısı içinde her gün nefsanilikte rekora doğru gidiyorlar. Bunun için sorumlu biziz”         dedim.

Çok değerli Karahanlı, artık bizim bedbinleşmek, karamsar olmak lüksümüz kalmadı. Bizler bir büyük misyonla yükümlüyüz. Sağ, sol, müslüman, hristiyan, inanan inanmayan farkı gözetmeksizin yeryüzündeki bütün insanlara kucak kucak sevgi, saygı, hoşgörü, edep, incelik, zarafet götürmek durumundayız. İslamı bütün nüanslarıyla, incelikleriyle o kadar güzel yaşayalım ki, bizi gören İslama aşık olsun. Bugün bütün dünya (kendi ülkemiz de dahil) gerçek İslamın özlemi, susuzluğu ile, mahrumiyeti ile ateşler içinde yanıyoruz. Ne olur, artık olaylara tevhidi açıdan bakalım. Ayrılıkları, gayrılıkları unutalım. Sağcı da bizim kardeşimiz, solcu da. İnanan da bizim kardeşimiz, inanmayan da. Benim kardeşlerimden birisi ateist olmuşsa, komunist olmuşsa ben onu terk mi edeceğim. Yoksa ona sevgilerin, saygıların, bağlılıkların, şefkat ve yardım duygularının en güzel örneklerini mi göstereceğimğ Bir gün Peygamber Efendimizin bulunduğu bir mekandan bir cenaze geçiyormuş. Kainatın en büyük, en güzel, en yüce insan derhal ayağa kalkmış, cenazeyi saygıyla selamlamış. Hazır bulunanlardan birisi : “Ya Resulullah, o bir musevi cenazesidir”, deyince Efendimiz sesin geldiği tarafa dönmüş, “Ama” demiş, “bir insan cenazesi”.

Sevgili Karahanlı, biz olaylara İslam açısından, insan açısından bakacağız ve kendimiz güzel bir örnek olmaya çalışacağız. Yıllar önce benim de hazır bulunduğum bir mecliste bir genç, veli zata sordu: “Efendim, dedi, caddede gidiyorken gördüğümüz bir insanın kadın veya erkek, bir veli olup, olmadığını nasıl anlayabilirizğ O zat cevap verdi. Hangi insan gördüğün zaman sana Allah’ı hatırlatıyorsa, velidir” dedi.

İşte yavrum, bize düşen görev canımızı dişimize takıp, ölesiye bir mücadele verip insanlara Allah’ı hatırlatan o güzel insanlardan biri olabilmek. Diyeceksin ki mümkün müğ Neden olmasın. O zaman haydi mücadeleye. Bu güzel yolun, o sonsuzluk kervanının yolu kimseye kapalı değil. Yollar açık, güzellikler alemi bizleri bekliyor.

Selam, sevgi ve saygı ile

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :