Sayın "Hattat",

16.4.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, çınar ağacını simge alarak hayatın gerçeklerini ne güzel anlatmışsın. Üç kere okudum, doyamadım, içimden tekrar tekrar okumak geçiyor. Çınar ağacı düşündükçe insanı heyecanlandırıyor, ürpertiyor. Sanki çınar ağacı büyük insanların, manevi olgunluğa erişmiş kamillerin bir simgesi. Öyle bir heybeti var ki... Ne zaman bir çınar ağacına baksam aklıma Yunus’un şu mısraı gelir:

“Yetmiş iki millete bir göz ile bakmayan

Şer’an evliya olsa hakikatte asidir”

Sanki çınar ağacı sevginin, saygının, edebin, inceliğin simgesi. Öyle ürpertiyor ki insanı. Hayat, çınar ağacından şekilleniyor, anlam kazanıyor. Bütün kainatı kuşatan bir sevgi. İnsanıyla, hayvanıyla, bitkisiyle, eşya ve cemadatıyla, bütün bir varoluş özetini çınar ağacında buluyor. Hayat, her an bizden bir fetih bekliyor. Öyle bir fetih ki bu, içimizdeki durup dinlenmeden, bizi yiyip bitiren, tüketen egonun, nefsaniyetin başını ezecek bir fetih. Çünkü, bizler egonun tahakkümü altında gittikçe eziliyoruz, tükeniyoruz. Mahva ve perişanlığa doğru gidiyoruz. Bizi bu yokoluştan, bu ezilişten kurtaracak olan ancak çınar ağacı gibi bir sevgi olabilir. O zaman ne bekliyoruz? Neden, bütün varlığı kucaklamıyoruz? Neden? Yeryüzündeki tek istisna olmadan bütün insanlar, bütün hayvanlar, bütün bitkiler, bütün eşya ve cemadat kucaklanmak için bizi bekliyor. Davranalım, ertelemeden aşka koşalım. İnsanoğlu bugün varken yarın yok olabiliyor. Koşalım, zaman kaybetmeden koşalım. Unutmayalım ki insanlar sevgileri kadar yaşıyor, ayakta duruyorlar.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :