Mânâ âleminin yolcularından Buda, bir gün talebeleriyle be­raber ders yapıyorlarmış. Konu, ölüm. Ölüm olayını anlatır. An­lamını açıklar. Fazla büyütülmemesi, tabii karşılanması gerek­tiğini izah eder. O sırada kapıdan bir talebe girer. İki gözü iki çeşme. Ne oldu yavrum, der. Neden ağlıyorsun? Efendim der, bir komşumuz vardı. Dün öldü. Hayatında hiç acı çekmedi. Has­talanmadı. Para sıkıntısı olmadı. Çile çekmedi. Ömür boyu yedi, içti, göbek attı. Onu bir kere bile düşünceli görmedik. Çok üzül­dük. Dünden beri ağlıyoruz der... O büyük zat, bir süre sükût eder. Sonra o da ağlamaya başlar. Öğrenciler, hayret içindedir. Ama hocam, derler. Siz demin bize ölüm olayını sükûnetle kar­şılayın dediniz, şimdi kendiniz ağlıyorsunuz. Biz bu işi anla­yamadık, derler. Buda, neden şaşırdınız der. Ben, ölüm için ağ­lamıyorum ki. Bu adamcağız yedi içti, keyif çattı. Hayatta acı çekmedi, sıkıntı görmedi. Bu suretle hiç tekâmül edemedi. Za­vallı eşek geldi, eşek gitti. Onun için ağladım.

Önemli olan olaylar değil, o olaylara bizim yaklaşım tarzı­mızdır. En küçük bir sıkıntıda feryat edip, isyana kapılanlar, ha­yatta hiçbir zaman olgunlaşıp, güzelleşemezler. Hamlıkları, çiğ­likleri, kabalıkları; isyanları ve itirazları oranında büsbütün artar. Hem kendilerine zehir ederler hayatı, hem çevrelerine. Her kö­şesi binbir güzelliklerle dolu şu dünyaya biz çehremizi asar, su­rat ederek bakarsak, herhalde dünya bize gülümsemez.

Güzel gören, güzel düşünür. Güzel düşünen hayatından zevk alır. Bu çağda bir insana yapılacak en büyük iyilik, onu kendi kendisiyle ve hayatla barış haline sokabilmektir. Bugün insanların çoğu kendi kendilerine küs yaşıyorlar. Asıl savaş in­sanların kendi içinde. Onun da sebebi, varoluş kanunlarına ay­kırı yaşamaları. Ancak “huzura çıkanlar”, huzur içinde yaşa­yabilirler.
Selam, saygı ve sevgi ile.
Sabri Tandoğan
Aziz Ruhları Şad Olsun.