Selam ve sevgilerin en güzeli ile ellerinizden öperim Babacığım..Eğer müsadeniz olursa sitemizde uzun süredir yazışmalarınızı okuduğum Emir kardeşime bir şeyler yazmak istedim. Sevgili kardeşim hayatım boyunca anne baba sevgisini hiç tatmadım. Anne ve baba kelimeleri herkes için ne ifade eder bilmiyorum ama benim için oldukça sevimsiz.. Babamın tarifsiz kötü huyları ile annemin sevgilisi ile daha rahat görüşebilmesi için beni sokağa atmışlığı bile vardır.. Dört yıl hayatım boyunca hiç görmediğim tanımadığım insanların evinde çalıştım ve yaşadım.. On altı yaşımda nişanlımı daha o yirmi bir yaşındayken kaybettim. Lise sondan beri çalışıyorum. Şu an otuz beş yaşındayım ömrümün yarısı herhalde çalışmakla geçti, çalışmak dediysem aklınıza güzel bir ofis tatlı iş arkadaşları gelmesin.. pazarlamacılık, garsonluk, kasiyerlik, sekreterlik, çocuk bakıcılığı.. oldukça sıkıntılı çok zahmetli işler.. Elhamdülillah üç günden fazla işsiz kalmadım. Liseyi bitiremediğim için üniversite sınavlarına giremiyorum, halbuki şu hayatta en çok istediğim şey bu iken.. açık lise sınavlarına bile giremiyorum.. malum cumartesi günü iş var.. toplasanız daha 45 kredilik dersin sınavını verdim.. Canım kardeşim çocukken avizelerden kristal parçaları bazen gevşediği için yere düşer bende düşen bu parçalarla oynardım.. Bir kristale gözlerimi yaklaştırıp bakınca kendimden onlarcasını görürdüm.. kendimden gözlerimi alamaz başka hiçbir şey göremez olurdum.. Acaba şimdi elindeki o kristalden gözlerini çeksen aslında kendin gibi dertlerinin de bir tane olduğunu görürdün.. Keşke yerinde olabilsem üniversiteye gidebilsem ben makine mühendisi olmak isterdim ama İngiliz dili de olur.. İş ortamında da yetmiş iki milletten arkadaşın olacak ve hiç birisi senin inandıklarına inanmayacak, senin kutsalın kimsenin kutsalı olmayacak.. Arkandan konuşacaklar, kazık atacaklar gülüp geçeceksin.. Ben Sabri babamı 1997 de tanıdım.. Ve babacığımın sözleri o kadar doğru ve mantıklı geldi ki bana hemen uyguladım.. Kendime bir dünya kurdum.. Ne anam nede babam nede kimse beni ilgilendirmez dedim.. resim kursuna gittim, deli gibi kitap okudum, öyküler yazdım, mesela İngilizce kursum bitmek üzere şimdi haftaya kur sınavlarım var inşallah intermediate bitecek, korece de öğreniyorum bu arada kore yemekleri pişiriyorum kendime, içimde kimsenin dokunamayacağı kimsenin ulaşamayacağı bir dünya var ve ben çok mutluyum.. iş yerimde de kursta da bir tek gün yüzümü asık kimse görmedi. .bence canım kardeşim bir işte çalışmadan okuluna gitmen ne güzel,, keşke bende gidebilsem.. seminerler izlesem, ödevler alsam ve onları canla başla çalışıp teslim edebilsem.. ve hayatımın geri kalanına üniversite mezunu olarak bir sıfır önde başlayabilsem.. Belki aşık olacaksın o zaman senin için ne diyecekler biliyor musun ''bu hiç bir işe yaramaz bir adam baksanız a okulunu bile yarım bırakmış, gelgit akıllı ne istediğini bilmeyen adam, bir kendine bak bir kızımıza nasıl para kazanacaksın da ev geçindireceksin'' diyecekler. Söylediklerimi çok zalimce bulduysan bu sözlerin daha onur kırıcısını bir kaynana namzeti altı yıl önce bana söylemişti.. Kim anlar halinden derdinden herkes kendi hayatı içinde ve aslında kimse de kimseyi anlamak zorunda değil.. O kayınvalide namzeti haklıydı üstelik.. Şu halime bak o kadar komik bir ücrete o kadar zor şartlarda çalışıp akşamları kurslara gidiyorum.. Ama ne fayda kimse çok sevdiğini böyle birine layık görmez ..kızamayız kimseye.. Ben senin yerinde olsam madem ki bu şekilde bana gelen bir parayla okuyorum öyleyse hemen mezun olup çalışmaya başlayacağım, bende düşen herkese yardım edeceğim deyip en baştan disiplinle bir daha başlardım..
Geri Dön