Kıymetli Hocam,

Sayın Çiğdem Hanım'ın mailinde kulluk ile alakalı bir bölüm geçiyor. Bu konu beni çok heyecanlandırıyor. Sizin verdiğiniz cesaretle yazmak istedim.
Allah bizi bir damladan yaratmış. Ama o damlanın içinde muazzam bir donanım var. Ağaç örneği gibi. Bir tohumdan murat onun ağaç olması daha ileride meyve vermesidir. Bu olay zincirleme şeklindedir. Tohum toprakta önce kabuğunu çatlatır, sonra filizlenmeye başlar, sonra ağaç olur, sonra meyve verir.
Bizlerde insan tohumuyuz. Ama Allah bizim Hz. İnsan olmamızı dilemiş, yani tekamül etmemizi murat etmiş. Maddi anlamda bu tekamül takdir gereği oluyor. Çocukluk, gençlik, ihtiyarlık devrelerini geçiriyoruz istesekte istemesekte. Ama manevi olarak bu tekamüle ayak uydurmamız gerekiyor. Bunun ilk adımı da kendi kabuğumuzu kırmaktan geçiyor. Bizim kabuğumuz vücudumuzdur. Vücut kabuğunu kırmadığımız zaman vücudumuz sahte benliğimizin kılıfı oluyor.
Sahte benlik bu vücudun ihtiyaçlarını bahane ederek, onları put haline getiriyor.
Böylece korkularımız, endişelerimiz, bağlılıklarımız yani birçok duygu arasında sürekli gidip geliyoruz. Örneğin zenginsek fakirleşmekten korkuyoruz, mevki, makam sevdamız varsa başkalarının ayağını kaydırmak uğruna her şeyi meşru görüyoruz. vs.. Ama bu duygular da sahte oluyor. Aslında korkmuyoruz sadece korktuğumuzu zannediyoruz, ya da sevdiğimizi zannediyoruz. Bu vücut perdesini yırtmanın yolu da sizin söylediğiniz gibi "her an" uyanık olmaktan, yani bilinçli ve dikkatli olmaktan geçiyor galiba. Her perdeyi yırttığımızda Allah'ın tekliğini, biricikliğini görüyorsak, kulluğa erişmişiz demektir.
Ben bu şekilde düşünüyorum ve bunu paylaşmak istedim. Allah doğru bilgiyle donatsın bizi.