SABRİ BABA'DAN DÜŞÜNDÜREN BİR SOHBET
KONU: SEVELİM, SEVİLELİM

Kıymetli yavrum,
Allah nasip etti ilk sayısından beri Hakses Dergisi'ni okuyorum. Gittikçe dergi güzelleşiyor. Postadan gelir gelmez ilk olarak sevgili dost, değerli insan İsmail Karakaya'nın yazısını okurum. Son sayıların birinde okuduğum bir cümle beni uzun uzun düşündürdü. İnanamadım, "Acaba yanlış mı görüyorum?" dedim, tekrar tekrar okudum. Sayın Karakaya derginin bazı müftülüklerde sattırılmadığını yazıyordu. Hâla kafam almıyor. Hâla tereddütler içindeyim. "Allahım" diyorum, "bu kadar nezih, temiz, asil, İslama her yönüyle saygılı, edep dolu, incelik dolu, zarafet dolu bir dergi nasıl baltalanır?", akıl alacak gibi değil. İmkan olsa da o zatlarla bir görüşsem, "Efendim" desem, "bu mübarek dergide zararlı olan nedir, sakıncalı olan neresidir, lütfen gösterir misiniz?" Acaba bu kimseler yarın bu hareketlerinin hesabını vereceklerini hiç düşünüyorlar mı? Her hareketimizden, her sözümüzden, her düşüncemizden dünyada da, ahirette de sorumlu olacağımızın acaba farkındalar mı?

Şöyle bir etrafımıza bakalım; bu indiî hareketler, bu nefsani davranışlar toplumun her köşesinde, her yerinde karşımıza çıkıyor. Bitip tükenmek bilmiyor, önüne gelen ahkam kesiyor efendim diyor, bana göre diyor, bize göre diyor, şu şöyledir bu böyledir. Kardeşim, sen kimsin? Senin tahsilin ne, görgün ne, bilgin ne, hayat tecrüben ne? Dört kitap okumakla kendini bir adam mı oldum sanıyorsun?Acaba sen hayatı, insanları, yaşamayı, varoluşu, kutsallığı, maneviyatı tanıyor musun? Kimsin sen? Öyle bir toplumda yaşıyoruz ki birileri çıkıp da: "Söndür sigaranı efendi, kendine gel, bu küstahlığı kimden öğrendin?" demiyor, herkes yaptığıyla kalıyor. Adamlar utanmadan, arlanmadan pis pis sırıtıp: "Ben yaptım, işte bu kadar" diyorlar. Ben onların inançlarından da şüphe ediyorum, bu toprağın üstü varsa altı da var. Ankara'da Sıhhiye'de Diyanet Vakfı Yayınevi var. Israrlı istekler üzerine kitaplarımı oraya bıraktım. Satılıyor, tekrar isteniyordu. Allah şahittir ki hiç bir kitabımdan bir kuruş kar amacı gözetmedim, fiyat olarak da yalnız kağıt ve baskı masrafını koydum. Bu güne kadar hiç bir kitabımdan bir tek çay içmiş değilim.Bir sivri akıllı çıkıyor, kitapların satışını yasaklıyor. Bu olay beni çok mütessir etti, günlerce ağlattı. Bana saygısı olan bir insan telefon edip soruyor: "Bu yasaklanmanın sebebi nedir?" diyor, "Söyleyin, biz de bilelim, ona göre bir hata, bir yanlışlık varsa düzeltelim". Aynı küstahlıkla cevap veriliyor: "Söyleyemeyiz" diyorlar. Şimdi soruyorum, bu yasaklıyan insanda veya insanlarda zerre kadar edep, haya, inanış varsa neden söylemiyorlar? "Kardeşim, senin yazdığın kitap dine aykırıdır, İslama aykırıdır, medeniyete aykırıdır, insanlığa aykırıdır" demiyorlar. Soruyorum onlara, kitaplarımda İslama aykırı, Kurana ve hadise aykırı, Sünnet-i Seniyeye aykırı bir tek cümle varsa hepsini alıp ibret-i alem için Kızılay'da yakacağım. Ahirette iki elim iki yakalarında olsun, hakkımı helal etmiyorum. Daha bu tür davranışların nicelerim sıralayabiliriz. Sonuç hep aynı: "Bana göre şöyle, bize göre böyle". Bu toplumu nereye götürür? Bilseler ki o kitaplar bütün bir ömür boyu bir insanın çocukluğunu bilmeden, gençliğini yaşamadan gece gündüz ölesiye çalışmaları ile ortaya çıktı. O kitaplar o kimsenin maaşından biriktirdiği, yerine göre rızkından keserek topladığı parayla basıldı, kimsenin en ufak bir katkısı olmadı. Amaç İslam'ın güler yüzünü, Peygamberimizin yüce şahsiyetini bugünün çeşitli şüpheler, tereddütler içinde çırpınan gençlerine, insanlarına tanıtmak. Eğer o kitaplarda İslam'a aykırı bir tek cümle varsa, her an canımı bile vermeye hazırım.

Hakses Dergisi'ne yapılan haksızlık, zulüm benim şahsıma da yapıldı. İkisini de yüce Mevtamıza havale ediyorum.

Acaba bunlar niçin oluyor? Biraz meselenin bu yönünü irdeleyelim, neden insanlar daimi bir kavga, sürtüşme, didişme içindeler? Değer mi? Hepimizin televizyonlardan dinlediğimiz bir şarkı var: "Ömür dediğin şey, küsecek kadar çok mu?" Birbirimizi sevgiyle, saygıyla, aşkla, inançla kucaklamak varken bu hasmane tavırlar niçin? Şahsımızın, ailemizin, içinde yaşadığımız toplumun ve bütün insanlık ailesinin bu tür tavır alışlardan kazancı ne oluyor? Yarın Hakses Dergisi'ni yasaklayanlar, Sabri Tandoğan'ın kitabını yasaklayanlar Allah'ın huzuruna çıktıkları zaman bunun hesabını nasıl verecekler? Yasakçılara sesleniyorum, o beğenmediğiniz, hor hakir gördüğünüz, tekmelediğiniz kitaplar toplumun çeşitli kesimlerinde kaç insana yaşama sevinci verdi, mutluluk verdi, onları intiharın eşiğinden döndürdü, yıkılmakta olan kaç aileyi bölünüp parçalanmaktan kurtardı, kaç insana hayatının kötü gidişini değiştirdi, kaç insanı daha iyi, daha güzel olmaya; Muhammedi aşka götürdü, ibadete götürdü, Kabe'ye götürdü, haberiniz var mı? Soruyorum sizlere sayın yasakçılar, hangi biriniz evde karınız, çocuklarınız üzerinde etkili olabildiniz? Akrabalarınız, arkadaşlarınız, komşularınız arasında etkili olabildiniz? Soruyorum size. Yetmiş yaşında bir insanı kaç gece hüngür hüngür ağlatmak acaba yanınıza kar mı kalacak; sizi ben affetsem Allah affeder mi?. Sizler; iyinin, güzelin, temiz, büyük, asil ve yüce olanın hasmı olan sizler, acaba yarın sizi kim kurtaracak?

Yıllardır düşünürüm, bu işler neden böyle oluyor diye. Bir tek sebep görüyorum: Ölçülerimiz yanlış, değer yargılarımıza hedef aldığımız kriterlerimiz sakat. Ahkam kesiliyor radyolarda, televizyonlarda, gazetelerde, çarşıda, pazarda. "Şu şöyle olsun, bu böyle olsun" diye. Soruyorsunuz: "Sayın kardeşim, gerekçeniz nedir?" Kaşlarını çatıyor, kin dolu, nefret dolu, sevgiden, saygıdan, edepten uzak bakışlarla: "Efendim" diyorlar, "Ben böyle düşünüyorum, ben böyle istiyorum", iş nefsaniyete dökülünce bunun sonu gelmez ki. Ölçülerimiz, indiî düşünceler değil, nefsani çığlıklar değil, Kuran, Hadis, Sünnet-i Seniye olmadıkça bu sürtüşmeler, bu çekişmeler, bu kara çalmalar ne yazık ki hep devam edecek.Kainatın efendisi ne buyuruyor: "Allahım beni bir an, bir andan da kısa bir zaman nefsime bırakma". Kainatın en büyük şairi Yunus Emre ne diyor, kulak verelim: "Aşk gelicek cümle eksikler biter", "Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz." Gelin kardeşlerim, şu nefsi bir kenara bırakalım, kavgaları dövüşleri bir yana bırakalım, el ele verelim, iyiden güzelden yana olalım, temiz, asil, büyük ve yüceden yana olalım. El ele tutuşalım, bir insanlık şarkısını beraberce söyleyelim. Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz.

Sabri Tandoğan
Aziz Ruhları Şad Olsun.