Bir komşum vardı, İstanbul'da hastanede ölmüş dediler. O akşam evinde cenazeyi bekliyoruz, geliyormuş dediler. Cenaze eve getirildi, altına bir çarşaf istediler yere yatırmak için. Orada kenarda bir çarşaf varmış, biri gördü, çekti, işte burada varmış, şunu serelim dediler. Karısı atıldı, yok, dedi, o çarşaf yeni, onu sermeyin, ordan bir eski çarşaf getirdi, onu serdiler. İşte ibret muhteremler. Karısı o yeni çarşafı kocasının altına veremedi. Ona çok gördü. Oysa o adam çalıştı, didindi, o çarşaf onun kazandığı para ile alındı ama işte karısı o çarşafı ona çok gördü. Hiç unutmuyorum bunu, ibret. İşte bunlar düşünenler için çok ibrettir. Kişi ölünce artık hiçbir şeye, malına, eşyasına karışamıyor.

Hele günümüzde, çok acıyorum böyle muhteremler, kişi hastanede ölüyor, Yakınları (!!!) onu o gece kendi evine getirmek istemiyorlar. Bu gece hastanede kalsın, diyorlar, eve gelmesin. Çok acıyorum ben onlara muhteremler. Onun o geceyi morgda geçirmesini ona reva görüyorlar. Evet beden öldü ama ruh ölmedi ki. Morgda o gece yapayalnız kalıyor kişi, çok zahmet çekiyor. En çok acıdığım bunlar muhteremler. Yakını, seveni geçinenler o kişinin son gecesini evinde geçirmesini ona çok görüyorlar. Acıyorum onlara muhteremler, çok acıyorum. Evet beden ölüyor ama ruh ölmüyor ki. Sonra defin günü işte etrafa gösteriş olsun diye süs, püsle işte ah anacığım, babacığım... ağlamalar... Amma bıraktın sen onu morgda böyle.

Aman muhteremler, ölen kimse her şeyi duyuyor, görüyor sadece konuşamıyor. Bunun için muhteremler aman ölülerinizi morgda bırakmayın. Bırakın kişi evine gelsin, son gecesinde evinde yatsın, eviyle, dostları ile helalleşsin. Bu onun sizin üzerinizdeki hakkıdır.

Aman muhteremler, Mevlamız Buyuruyor, "Sakın Allah'ı unutanlar gibi olmayın.!"

Ahmet Tomor Hoca
Allah Ondan Razı Olsun.