SABRİ BABA İLE SOHBET
HAYAT GERİYE ADIM ATMAZ
-Efendim, bir hikaye okudum, müsadenizle paylaşmak istiyorum.

Sayın Büyüğümüz Sabri Baba:

-Buyur, yavrum.

-Efendim, vaktiyle bir kırlangıç bir adamın camına konarak ona beslediği büyük bir sevgiyle ben de seninle kalabilir miyim? diye sorar. Adam kabul etmez ve kırlangıçlarla insanlar birlikte oturmazlar! diye cevap verir. Kırlangıç gider, yazın ortalarına doğru tekrar gelir, beni de evine al, sana arkadaşlık edeyim. Seni hiç rahatsız etmem. Sana şarkılar söylerim seni eğlendiririm. İzin ver bu kış yanında kalayım.” der. Adam kızar ve yine kabul etmez. Sonbahara doğru kırlangıç üçüncü kez gelir, “Artık” der, “havalar soğudu. Kış yaklaştı. Ben ise soğukta yaşayamam. Beni evine al, bir köşede oturur, sana şarkılar söylerim. Hem sen de yalnızsın, arkadaşlık eder, seni eğlendiririm. Bu vakitten sonra uzak memleketlere göç etmem de çok zor zaten.” der. Adam bu defa iyice öfkelenir ve ben yalnız yaşayabilirim, sana ihtiyacım yok diyerek kırlangıcı kovar. Bunun üzerine kırlangıç kanatlanır ve uzaklaşarak gözden kaybolur...

Ancak kırlangıç gittikten sonra adam düşünmeye başlar... Ben ne aptal bir adamım, ne olurdu sanki. şuracıkta bir köşede ona yer verseydim, onunla dost olsaydım, birlikte şarkılar söyleseydik, kışı birlikte geçirseydik, ne kaybederdim” diye hayıflanmaya başlar. Kış hep böyle geçer. Nihayet kışın sonlarına doğru adam kırlangıcın tekrar geleceği umuduyla artık penceresini hep açık tutmaya ve beklemeye karar verir. Havaların ısınmasıyla birlikte kırlangıçlar da yavaş yavaş dönmeye başlarlar. Ancak pek çok kırlangıç geldiği halde kışın uğrayan kırlangıçtan hiç haber yoktur. Adam nihayet gelen kırlangıçlara onu sormaya karar verir ama aralarında hiç bilen çıkmaz. Bunun üzerine bir bilgeye giderek durumu danışır. Bilge şöyle cevap verir: “Bilmiyor musun o mevsimde uzak diyarlara göç eden kırlangıçlar bir daha geri dönmezler.” Sonra sözlerine şöyle devam eder bilge: “Bazı insanlar da kırlangıçlar gibidir evlat. Onların değerlerini bilmezsek bizden uzaklaşırlar ve bir daha asla geri dönmezler. Kimbilir şimdiye kadar kaç kırlangıcı kovaladık hayatımızdan?”

Sayın Büyüğümüzle sohbetimize bu noktada başlıyoruz

-Çok anlamlı bir hikaye değil mi efendim?

Sabri Baba:

- Evet yavrum, çok. Hayatta fırsatlar insanın karşısına bir kez çıkar. Biz her an olaylar ve insanlar hakkında çok dikkatli olmalıyız. Mesela Picasso bazı günler Paris metrosuna gider orada müthiş bir süratle hareket eden metroda oturan insan yüzlerine çok büyük bir dikkatle bakar, onları o çok kısa süre içinde hafızasına almaya çalışır, sonra atölyesine gelerek o zihninde kalan kadın veya erkek portrelerini tabloya dökermiş. Bu ne büyük bir dikkattir... Benim de hayatımda belki 20 sn, 30 sn gördüğüm insanlar oldu. Ama onları bir ömür boyu unutamadım. Söyledikleri bir söz, yaptıkları bir hareket, bir jest beni ömür boyu düşündürdü. Böyle insanları bazen ömür boyu tanımaya gerek yok, çok küçük bir sözleri, bir hareketleri onları yıllarca hatırlamanız için yeterlidir.

Mesela Yunus’un “Bir siz dahi sizde bulun benim bende bulduğumu sözü.” Ben bu sözü yıllardır düşünüyorum. Yine onun “Her dem taze doğarız bizden kim usanası” sözü... Cümle yerde Hak nazır, göz gerektir göresi sözü... Bunlar ve daha niceleri, hepsi birer Ayetin ve Hadisin yorumu aslında... Bunların üzerinde yıllarca düşündüm, hala da düşünüyorum, henüz derinliklerine varamadım. Bunları herkesin oturup uzun uzun düşünmesi lazım.

Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Aziz Ruhları Şad Olsun.