Değerli yavrum, gerçek dost o kadar nadir bulunan bir mücevher ki onu bulabilmek için önce bizim hakiki dost olmamız gerekiyor. Biz ne yapıyoruz? Yüzümüze güleni dost sanıyoruz, arkadaş sanıyoruz. Hemen onunla samimi oluyoruz. Ondan sonra da ondan gördüğümüz ihanetler, saygısızlıklar, küstahlıklar, yalanlar birbirini takip ediyor. Bazıları o kadar aptalca yalan söylüyorlar ki onu anlamamak için eşek olmak lazım. Biz onun davranışlarındaki tutarsızlıkları, samimiyetsizlikleri, ikiyüzlülükleri, riyakarlıkları görmemezliğe geliyor, hala onunla ilişkimizi sürdürüyoruz. Sonra ne oluyor? Bıçak kemiğe dayanınca feryadı basıyoruz. “Olur mu böyle, olur mu, kardeş kardeşi vurur mu?” marşını söylüyoruz. Olmaz ya kardeşim. Ama niye daha evvel gözünü açmadın? Allah sana göz vermiş, görülmezi göresin diye. Ve bu hikaye böyle de sürüp gidiyor. Ömürler perişan oluyor. Sonra da o insanlar “Ben yoruldum,” diyor. “Batsın bu dünya” diyor, “Ölürsem kabrime gelme, istemem” diyor, “Mezarımı taştan oyun” diyor. Ve böylece bu arabesk hayat sürüp gidiyor.

Eskiler derlerdi ki bir kimseyle birkaç yıldır görüşmüyorsan aman dikkatli ol, uyanık ol, o süre içinde onun dünyası tamamen değişmiş olabilir. Sanki yeni tanışmışsınız gibi sıfır kilometreden işe başla. Hayat bu, olaylar başına gelenler, onda tamamen farklı bir kişilik meydana getirmiş olabilir. Öteden beri söylerim. Benim bir basamak metodum vardır. Beni yakınen tanıyanların hepsi bilir. Ne olur insanlarla ilişkilerimizde bu basamak metodunu uygulasak. Tıpkı bir merdiven gibi basamakları birer birer çıksak. Yavaş yavaş, tedbirle, ihtiyatla dostluk basamaklarında ilerlesek. Ama birer birer. Baktık altıncı basamakta onun bir yönünü gördük: Ağzında laf ıslanmıyor. Hemen gidiyor, birilerine söylüyor. Bir sırrını ifşa ediyor. Oldu mu ya. Hemen altıncı basamakta o dostluğu durduracaksın. Onunla havadan sudan, Fenerden, Beşiktaştan bahsedeceksin. Hepsi o kadar.

Selam, saygı ve sevgi ile.
Sabri Tandoğan
Onun ve Hakk'a Göçen Ailesinin Aziz Ruhlarına Fatihalarla.