Kezban Anne o gün yaptığı alış verişten iyi para kazanınca dönerken biraz et alır ve gecekondu mahallesindeki evinde güzel bir etli yemek pişirir. Mahallelerindeki çok yoksul bir kimse akşam üstü evine dönerken kokusunu alır yemeğin ve çok canı çeker, adeta kıvranır. Yemeği pişirdiğini tahmin ettiği bir komşuya sorar, o da “Bizde değil ama Kezban Hanım'larda pişmiş olabilir." der. Kadın bunun üzerine elinde küçük bir çay tabağı ile gelir. Utana utana bir tadımlık ister. “Verdiğiniz şey önce göz doyurmalı.” der Kezban Anne. Komşusunu içeriye buyur eder, eline el bezlerini verir, “Haydi,” der “tencereyi olduğu gibi al ve doğruca evine götür, çoluk çocuğunla afiyetle ye.”

Şaşırır komşusu, “Ya,” der “beyin akşam geldiği zaman ne der?”.

Kezban Anne de der ki:

“Sen işin bu tarafına karışma. Beni ya sokağa atar ya da Allah razı olsun der.”

Akşam olunca eşi gelir, ellerini yıkar, eve sinen güzel kokuyu alarak “Bu akşam ziyafet var anlaşılan” deyince Kezban Anne durumu izah eder. Eşi (Allah rahmet etsin) çok duygulanır ve

“Allah senden razı olsun, ne iyi etmişsin hanım.” der.

Kezban Anne'nin sağlığı ve iyiliği için dualarımızla... Eşine de dua ve Fatihalarımızla.