Büyük Yunus ne güzel söylemiş,

“Mal sahibi, mülk sahibi,

Hani bunun ilk sahibi,

Mal da yalan, mülk de yalan,

Var biraz da sen oyalan”

Şehrin büyük caddelerini dolaşın. İnsanların yüz ifadelerine bakın. Sıkılmış yumruklar, kenetlenmiş dişler, alev saçan ba­kışlar. Fazıl Hüsnü Dağlarca bir şiirinde “Adamlar korkunç an­neciğim” diyordu.

Gidin hepsini teker teker dinleyin. Hepsi nefsânilikten doğan, incir çekirdeğini doldurmayan minicik meseleler. Yunus boşuna söylememiş; “Seni deli eden şey, yine sendedir sende” diye.

Biz kendi içimizdeki sonsuz kâinattan habersiz, hep sebep­leri dışarıda arıyoruz.

Bir öğrenebilsek sevgiyle bakırın altınlaştığını. Bir “Sevmek, devam eden en güzel hu­yum” diyebilsek. Bir Yunus gibi “Aşk gelicek, cümle eksikler biter” diyebilsek. Kafamızın içindeki nefsten doğan kavgalara bir son verebilsek. Nerede sevgi, orada Allah diyebilsek. “Se­viyoruz seviliyoruz, güzelliğimiz bu yüzden” diyebilsek. O zaman huzur, mutluluk ve bütün kâinat bize de altın ışıklarını serpecek. O zaman biz de;

“Ben Cihanın altın terazisine

Ağırlığımca sevgi vermişim

Ses edin uzak milletlerin gençleri

Bütün antenlerimi germişim” diyebileceğiz.

Allah bu güzellikleri cümlemize nasip etsin...

Selam, saygı ve sevgi ile.
Sabri Tandoğan
Aziz Ruhlarına Fatihalarla.