Rahmetli hocam doktor Münir Derman sohbetlerinde sık sık - karıncadan dostun olsun - derdi. Şu kainat sahnesinde bir insanın en büyük başarısı bir insanın gönlüne girebilmektir. Hele bu insan bir Allah Dostu olursa... Büyük Yunus "Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz" diyordu, "Aşk gelicek, cümle eksikler biter" diyordu, însanoğlundan sadır olan en küçük bir müspet hareket bile muhakkak bir başka güzel hareket olarak karşısına çıkar. İnsanları sevmek ve onlara hizmet etmek, yardımcı olmak ne güzel bir olaydır. Bazen toplu iğnenin ucu kadar yapılan bir iyilik bir insanı nice sıkıntılardan, felaketlerden kurtulmasına sebep olabilir. Şu hayat sahnesinde hiçbir şey kaybolmuyor. Fizik bilginleri büyük bir çalışmanın içindeler, belki bir süre sonra Hannibal'in Alpleri aşarken söylediği söylev, Napolyon'un Waterloo'daki konuşması özel aletlerle dinlenebilecek. Hayat defterini hep olumlu sözlerle, güzel ve ince davranışlarla doldurabilenler ne bahtiyar insanlardır. Çünkü mana aleminde görülecek olanlar bu dünyada iken söylediklerimizin, yaptıklarımızın sonuçlarından başka nedir? Bizatihi bu dünya hayatı bir sırat köprüsü gibi değil midir?

Henüz yaşıyorken, elimizde imkan varken neden imkanlarımız nispetinde açları doyurmayalım, fakirleri sevindirmeyelim, ıstırap çeken insanların gözyaşlarına ortak olmayalım? Neden hastaların ziyaretine gitmeyelim, yalnız insanlarla beraber olup onlara dost, arkadaş olmayalım? Ne bekliyoruz? Bugün değilse ne zaman?...
Selam, saygı ve sevgi ile.
Sabri Tandoğan
Onun ve Hakk'a Göçen Ailesinin Aziz Ruhlarına Fatihalarla.