İşte hayatın özünü açıklayan bir hikaye... Demek ki hayatta her insanın bir yeri var, Ebu Leheplerin de yeri var. Ortaokulda talebeydim, dediler ki, artık öğrenciler ücretsiz olarak tiyatroya gidebilirler. Maksat gençlere tiyatroyu sevdirmek. Bir oyuna gitmeye karar verdik okulca hep birlikte. Sahnede dekor olarak bir büro var. Üç hanım, bir erkek memur çalışıyorlar. Kadınlardan şef olanı adama aşık. Ama aslında adam evli ve çocuğu var. Şef olan kadın o gün diğer iki hanım memura izin verip gönderiyor. Kendisi de eve gidiyor, saçlarını yaptırıyor, açık bir kıyafet giyiyor. Sonra işyerine geliyor, adamı çeşitli yollarla tahrik etmeye başlıyor. Nihayet adam da kadına meyletmeye başlayınca tam o sırada seyircilerin arasında oturan gri mantolu bir hanım kendinden geçmiş bir halde ayağa kalktı, hepimizin şaşkın bakışları arasında bağırmaya başladı. “Hanım, hanım,” dedi, “o adam evli, barklı. Utanmıyor musun elin adamını baştan çıkarmaya?” Hemen tiyatro görevlileri geldiler, kadını salondan dışarı çıkarmak istediler. Kadını götürürlerken hâlâ bağırıyordu. “O adam evli” diye. İşte o gri mantolu teyzeyi hiç unutmadım ve hep bu olay üzerinde düşündüm. Gri mantolu teyze kendini oyuna o kadar kaptırmıştı ki hayatla tiyatroyu karıştırmıştı. Biz de insanlara öyle bakıyoruz. Aslında bizim eleştirdiğimiz kimseler de hayat sahnesinde rollerini oynuyorlar. O nedenle bizim için de önemli olan olaylar değil, olaylar karşısında takınmış olduğumuz tavırlardır.
Selam, saygı ve sevgi ile.
Sabri Tandoğan
Aziz Ruhlarına Fatihalarla.