.

Kıymetli yavrum,

İnsan vardır, sadece kendisinin değil, yedi sülâlesinin geleceği düşünülmüş bir düzen kurulmuştur. Teminat altındadır. İnsan vardır, çile ve sıkıntı içinde yaşar. Bı­rakın geleceğini, çocuklarını, torunlarını; o günkü rızkı bile nice güçlükler, meşakkatlerle temin edilir. İnsan vardır, doktora gide­cek, ilâç alacak parası yoktur. İnsan vardır, beden sağlığı için gerekli gıda maddelerini bile bulamaz. Kimi insan, çocuğunu okutacak imkândan mahrumdur. Kimi insan, soğuktan titrer, yakacak odun kömür bulamaz. Bir de maddi imkânlara sahip olmakla beraber, yalnız, ıstıraplı insanlar vardır. Nice yıllar, omuzlarına konacak bir dost elini beklerler. Onları dinlemek, acılarını, yalnızlıklarını paylaşmak ne güzeldir. Onların göz yaş­larına, dertlerine ortak olmak bir nevi ibadet değil midir? Sev­mek, devâm eden en güzel huyum diyebilmek, Allah rızası için bir insana sevgi, saygı, yakınlık gösterebilmek, insanı mânâ âleminde yüceltmez mi? Toplum hayatında insanlara yerine göre maddi, yerine göre mânevi yardımlarda bulunabilmek kadar bizi arıtan, temizleyen, güzelleştiren, Allah’a yaklaştıran ne vardır? Kâinatın Efendisi, yüce Peygamberimiz bir Hadis-i Şerifinde “Veren el, alan elden üstündür” demekle, bu gerçeği ne güzel belirtiyor.

Selam, saygı ve sevgi ile.

Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Aziz Ruhlarına Fatihalarla