-Efendim, dünyada bir tane tesâdüf varmış, o da lügatlerdeki tesâdüf kelimesi...

Kesinlikle tesâdüfe inanmıyorum. Olaylar aklın almayacağı ölçüde, o kadar ince, o kadar hassas, birtakım sosyal, psiko­lojik, mânevî ipliklerle birbirine bağlı ki, bir noktadan sonra ara­daki bağlantıyı kaybediyor ve tesâdüf deyip, işin içinden sıyrı­lıyoruz. Bir durum karşısında bilgiç bilgiç sanki bir kör düğümü çözüyormuşçasına tesâdüf demekle, bir çözüm getirdiğimizi sa­nıyoruz. İşin tuhafı, karşımızdaki de bu oyuna geliyor. İtiraz et­meden kabulleniyor. Bir bilinmeyeni başka bir bilinmeyenle açık­lamak neye yarar? Söylenen söz vücut bulur. Bazen otuz yıl önce söylediğimiz bir sözün, yaptığımız bir davranışın, otuz yıl sonra karşılığını görüyoruz. Aradaki illiyet bağını kuramadığımız için de izâhını yapamıyor, tesâdüf kelimesini kalkan yapıp, ar­kasına sığınıyoruz. Yapılan zerre kadar iyilik veya kötülüğün karşılığını görmeden son nefesimizi vermeyeceğimizin bilinci içinde değiliz. Attığımız her adımda, her sözümüzde, her dav­ranışımızda o kadar hassas, o kadar dikkatli ve uyanık olmalıyız ki, nedâmet hissi duymayalım, pişman olup dövünmeyelim işin sonunda. Yersiz, zamansız, dikkatsizce söylenen bir söz, bazen bir insanı hayata küstürebilir, bazen ölüme götürebilir. Zemhe­riden daha soğuk bakışlar vardır, muhatabını bir ömür boyu ra­hatsız eder, tedirgin eder. Keza bahar çiçekleri gibi insana umut veren, yaşama sevinci veren, insanın içini ısıtan tertemiz, bem­beyaz bakışlar, tebessümler de vardır. Hepimiz öylesine susu­suz ki onlara...

Neden hayat sahnesinde rolümüzü oynarken, onu en güzel, en başarılı şekilde yapmaya çalışmıyoruz? Neden gül gibi ol­mak varken, diken gibi batıyoruz? Neden;

Gül alırlar, gül satarlar

Gülden terâzi tutarlar

Gülü gül ile tartarlar

mısralarındaki o muhteşem güzelliği iç dünyamızda yaşaya­mıyoruz?
Sabri Tandoğan Efendi Hz.
Onun ve Hakk'a Göçen Ailesinin Aziz Ruhlarına Fatihalarla.