.
Saygıdeğer Hocam,

Uzunca bir aradan sonra beni size ve gönül dostlarıma bu satırlarla yeniden kavuşturan Rabbime sonsuz şükürler olsun ve o güzeller güzeli Yaradanın selamı, rahmeti ve bereketi sizin ve tüm gönül dostu ailesinin üzerine olsun.
"Sizden biri, beni kendi babasından,çocuğundan ve bütün insanlardan daha çok sevmedikçe iman etmiş sayılmaz" Hadisini ilk işittiğimde şöyle bir kalbimi yoklamıştım. Sevgide Allah ve Resulü neredeydi kalbimde...Sonra iç geçirmiştim, "Eyvah! ben asla gerçek iman sahiplerinden olamayacak mıyım?? demiştim. Annem, babam, evlatlarım ve eşim kalbime baktığımda öncelikliydi.2006 senesinde büyük oğlumu kaybettiğimde Rabbimin ihsan ettiği sabırla bir silkelenme olmuştu mana dünyamda. Şimdi anlıyordum, Allah Dostlarının "Belalarda Allah'ın ihsanları gizlidir. Ancak sabredenler, bu ihsanlara ulaşır." sözünün hakikatini.Şimdi kalbimi yokluyordum ki Rabbim sevdiklerimin ve dünya nimetlerinin sevgisi yerine kendisinin ve resulünün sevgisini yerleştirmişti.Münir DERMAN Hocam da sohbetinde " Sabreden insanın kalbi Allah'la dolar "diyordu.Ne kadar doğruydu. Gerçek imanın tadını almak o kadar güzeldi ki, o keder içinde dahi öyle büyük bir huzur ve huşu hali yaşıyordum.Eşime diyordum ki belki bana inanmazsın ama, öyle bir haldeyim ki bu gün kıyamet kopsa ne ana ne baba ne de evlat peşinden koşarım, yana yakıla Allah'ı ve resulünü ararım.Eğer Resulullahtan ve Allah'ın cemalinden mahrum kalırsam bu benim için gerçek kıyamet, gerçek cehennem olur.
Bir gün Rahmetli oğlumu rüyamda görmüştüm.Sanki daha bir büyümüş, saçları pırıl pırıl parlıyordu. Ona sormuştum:
_Yavrum nasılsın? Neler Yapıyorsun?
Gülümseyerek;
_"Manayla uğraşıyoruz" demişti.Uyandığımda "Ah! güzel yavrum sen manayla, ben de manaya giden yolda uğraşıyorum," dedim kendi kendime.Bu öyle uzun ve zorlu bir yol ki...Kendimi işlenmemiş ham bir kütük gibi hissediyorum.Yaradanın hızarında yontulup, "Hazreti İnsan" olabilme yolundayım…Acziyetini ve Hiçliğini bilip Yaradanında yok olan "Hakiki Kul” olma yolunda.Siz Hocam, benim bu yolda yolumu aydınlatan nurumsunuz. Sizi tanıdığımdan beri çiçeğinden böceğine, nebatından, tüm cemadata bakışım ve yaklaşımım değişti.Yazılarınızda sık sık yer verdiğiniz Yunus Emre'den "Benim bir karıncaya ulu nazarım vardır" mısra ı aklımda yer etti ve bende çevremde ki her yaradılmışı böyle bir nazarla incelemeye ve yeniden keşfetmeye çalışıyorum. Sokağımızda bir köpek var adını uykuyu sevdiği için "Miskin" koydum.Yunus’un karıncaya olan ulu nazarı gibi bende Miskin’i seyretmedeyim.Hakiki kulluğu Miskin’e ibret nazarıyla bakarak öğrenmeye çalışmaktayım.Miskin de öyle hasletler var ki: Sadakât, İtâat,Hamiyet,Sebât,Kanâat,Vefâ,Fedâkârlık, Cefâkârlık,hizmet, hürmet,tevazu ve derin bir muhabbet.Bütün bunları arasıra ona verdiğim bir kaç parça ekmek ve yemek için bana gösteriyor.İş yerime kadar beni yalnız bırakmıyor, geçen araçlara beni korumak için havlıyor, Kızsam da ya önden ya da arkadan beni yine takip edip, gözlerimin içine muhabbetle bakıyor.Bir gün arazide çalışmak zorundaydım mesai arkadaşlarımla.Saatlerce bekledi, işimi bitirip aracıma bininceye kadar hep etrafımda dolaştı.Uyurken dahi olsa beni gördüğünde rahat uykusunu terkedip kuyruk sallayarak hemen koşup yanıma gelir.Onunla konuşuyorum.
_ Miskin! Rahatını bırakıp soğukta benimle yürüyorsun , senin bu sadakatin karşısında Rabbime Kulluğumdan utandırıyorsun beni,diyorum.O azıcık bir yemek ve bir lokma ekmek verdim diye benim için neredeyse canını verecek, bense beni nimetlere boğan rabbime karşı ne kadar nankörüm. Zavallı hayvan, Soğuk, sıcak demeden rahatını terkedip benimle kilometrelerce yürüyor, ben ise beni nimetlerle donatan Rabbime sıcacık evimde gece vakti uykumu bölüp iki rekat namaz kılıp gözyaşlarıyla şükretmeyi çok görüyorum.Dünyalık küçük meseleleri bazen dert edip hayıflanıyorum.Bir Miskin'e bir de kendime bakıyorum da kulluk ve ahlakta daha bir köpeğin haline bürünememişim.,Ne yazık!!!Bazı dostlar Mürşid konusunda çok ısrarlılar. Ben de öyleydim, ama görüyorum ki kulluk ve ahlakta henüz bir köpeğin haline bürünememişken, ondaki güzel hasletlere sahip olamamışken, hangi yüzle MÜRŞİD ararım.Zaten siz Hocamın da söylediği gibi MÜRŞİD aranmaz, biz irşada layık olduğumuzda O zaten bizi bulur.

Kıymetli Hocam,yazılarınızdan sizin kalbinizi kırıp incitenler olduğunu okuyorum ve buna çok üzülüyorum. Bu zavallı nasipsiz insanları Resullulahın bir hadisiyle uyarmak isterim.Dilerim ki hatalarını anlayıp sizden özür, Allah'tan da bağışlanmak dilerler. Peygamber efendimiz; mübârek elleri ile Kâbe’yi göstererek;" Ey Kâbe, sen ALLAH' ın evisin. Sen mübâreksin, fakat bir Müslüman,bir mü’minin kalbini kırsa 70 defa seni yıkmaktan daha büyük günaha girer."buyuruyor.Niçin,müminin kalbini kırmak, 70 defa Kabeyi yıkmaktan daha büyük bir günah?? Bu soruya da şu Hadis-i Kudsi cevap veriyor: “Yere göğe sığmadım, mümin kulumun kalbine sığdım.” Yani, Mümin kalbi incitenler, Allah'ı incitmiş oluyorlar.Allah cümlemizi kalp kıranlardan olmaktan muhafaza eylesin.
Size ve tüm gönül dostlarıma sevgi, saygı ve selamların en içten gelenini sunuyorum ve dualarınızı bekliyorum.
Allaha emanet olunuz.

Mukarreb

Sayın Sabri Tandoğan Efendi Hz'nin cevaben yazdıkları :
------------------------------------------------------------------------

Sayın “Mukarreb” Hanım,

Efendim, ben ve sitemiz mensupları sizden gelecek güzel haberleri dört gözle bekliyorduk. Hani Yunus’un bir şiiri var:

“Yunus bir haber verir, işidenler şad olur.”

diye. Biz de sizden gelecek güzel haberleri bekliyorduk. Dün, Kalkınma Bankasından Ömer Bey’le konuşuyorduk. Ömer Bey, sizi sordu, “Mukarreb Hanım’ın yazılarını çok özledim” dedi. Şükürler olsun kavuştuk. Ne güzel yazmışsınız. Hele o köpek örneği gözlerimi yaşarttı. Siz ne güzel, ne ince, ne zarif bir insansınız. Sizi tanıyıp da sevgi, saygı duymamak mümkün mü? Yüce Rabbim inşallah görüşmeyi de nasibeder.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan
Aziz Ruhları Şad Olsun.