Değerli büyüğüm,

Zaman zaman sitenizi takip ediyor ve engin tecrübeniz,inancınız ve yaşam inceliğinizden faydalanıyorum. Hem sizin gibi değerli ve saygıdeğer  bir kişiyi böylece okumak,tanımak  ve hem de sitenize katkıda bulunan yazarları (gerçekten yazılardan sadece deneyim değil edebi tat da alıyorum) okumaktan, onlara cevaplarınıza erisebilmekten büyük mutluluk duyuyorum.Bizimle ilminizi, sevginizi paylaştığınız için çok teşekkürler efendim.

Şu an günlerden 12.5.07 cumartesi sabaha karşı, saat 05.00...Dışarıda gün ağarıyor. Evlerinde sıcak yataklarında uykunun o tatlı sarıp sarmalayışına teslim insanların birleşen mahmurluğu doğan güne doğru yükseliyor sanki. Koridorda sadece öten monitörlerin sesi...Ondan ötesi hastanelerin  alkol,formol,ter,hastalık karışımı ama en çok da hüzün kokan kokusu ve derin bir sessizlik. Koridorda yürüyorum. 10 aylık Muhammed'in annesi elini tutmuş 6 aydır solunum cihazına bağlı oğlunun, daha önce de aynı hastalıktan kaybettiği 3 çocuğu gibi biliyor onu da kaybedeceğini,24 yaşındaki yüzünün göz kenarlarındaki derin çizgilerde biliyor bunu...Ama işte 6 aydır iki büklüm sandalye başında. Sabah olacak gene gülecek,o yarım yamalak oynayan eline çıngırak tutturmaya başlayacak,sağlıklı bir çocuğu sever gibi umutla şöyle diyecek, ve benim her gün duyduğumda olduğu gibi içim sızlayacak:

'Ablası biz oğlumla parka gideceğiz, bak di mi?'

Atakan'ın annesi Peygamber sabrıyla yine kan merkezine inecek, kaçıncı kere istenen kanlara verici bulmak için çırpınacak yine çocuğunun bu dünyaya gelip gitmiş sanki bize ibret olsun diye gönderilmiş küçük bir melek gibi ellerinden kayacağını bilerek...Ama yine de o sadece annelere özgü sabırla şevkatle çocuğuna gülecek.

Gece güne dönüyor.Terliklerimi sürüyerek yorgun yürüyorum. Tatlı anneciğimi düşünüyorum. Yüzlerce güzel anımızı,hayatta geçirdiğimiz zorluklara beraber göğüs gerişimizi...Ve beni kendinden bile çok sevişini,şu dünyada bana en çok değer veren kişi oluşunu...En çok da beni her okuldan geldiğimde nasıl sabırla dinlediğini,saatlerce hayatla ilgili şu küçük pısırık benliğime güç verişini...Başım her sıkıştığımda ağladığım omzunu, huzur bulduğum sıcak göğsünü...Ömrü boyunca ailesini her şeyin önünde tutuşunu,arkamda oluşunu...Onu ne kadar sevdiğimi düşünüyorum ve hakkını ne yapsam ödemeyi beceremeyeceğimi...Ve ancak onu kendim bir çocuk sahibi olduğumda tam olarak anlayabileceğimi biliyorum. Allah'a dua ediyorum Ataol Behramoğlu'nun şiiirindeki gibi:'Ne olur ölürken annemleşeyim' Onun kadar iyi ve sevgi dolu olayım,onun gibi güçlü...

 Saygıdeğer büyüğüm,

Yarın anneler günü.Her güzel, kutlanan önemli gün gibi bu gün de tüketimi körüklemek için bir fırsat halinde.Bu yüzeysel, ruhtan yoksun alışveriş silsilesine dalmadan her her gün o yüce insanları annelerimizi sevgiye boğmalı diye düşünüyorum. Bir tanem annemin ve tüm hakkı ödenmez elleri öpülesi annelerin anneler gününü saygıyla kutluyorum. Sizinle internetten eriştiğim ancak yazarına erişemediğim şu hikayeyi paylaşmak istiyorum:

Bir zamanlar, bir bebek annesinin rahminde dünyaya gelmeyi bekliyordu. Son aylar ve günler geçti. Bebek doğmasına 1 gün kala yaratıcısına merakla seslendi;
-"Allahım yarın beni yeryüzüne göndereceğini söylediler. Peki ama ben böyle küçücük ve güçsüzken orda nasıl yaşayacağım?"
Yaratıcısı hikmet diliyle bebeğe şöyle cevap verdi;
-"Sayısız meleklerimin içinden birisini senin için seçtim. Şimdi orda seni bekliyor. Gittiğinde sana o kol kanat gerecek."
-"Peki Allahım söylermisin burda gülümsemekten ve sana şükür etmekten başka birşey yapmıyorum. Orda ne yapacağım?"
-"Senin meleğin sana hergün şarkılar söyleyecek ve sana gülümseyecek. Sende meleğinin sevgisini şefkatini hissedeceksin ve mutlu olacaksın."
-"Peki insanlar benimle konuştuklarında, dillerini bilmediğim halde onları nasıl anlayabileceğim?"
-"Senin meleğin duyacağın en güzel ve en tatlı kelimeleri sabır ve şefkatle sana söyleyecek. Nasıl konuşacağını sana öğretecek."
-"Peki seninle konuşmak istediğimde ne yapacağım?"
-"Senin meleğin ellerini bana doğru nasıl açacağını ve nasıl dua edeceğinide öğretecek sana."
-"Allahım duydumki yeryüzünde kötü insanlar varmış Beni onlardan kim koruyacak?"
-"Meleğin sana hep benden bahsedecek. Bana giden yolu sana öğretecek. Böylece tehlikelerden korunmuş olacaksın."
O sırada semayı huzur kaplamıştı. Ama yeryüzünden gelen seslerde duyulabiliyordu. Gözlerini dünyaya açmasına dakikalar kalan bebek telaşla sordu;
-"Allahım şimdi gitmek üzereyim. Lütfen bana meleğimin adını söylermisin?"
Yaratıcısı bebeğe şefkatle cevap verdi;
"MELEĞİNİN İSMİ ÖNEMLİ DEĞİL. SEN ONA SADECE ANNE DİYECEKSİN..."

Saygılarımla ellerinizden öpüyorum.

Burcu Belen

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :