Sayın Nurten Hanım,

12.5.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, dış alemdeki olaylara, patırtı, gürültülere bakıp da hemen bedbin, karamsar an, hayata küsen bazı kimselerin sandığı gibi dünya hiç de boş değil. Boş olan inançsız kafalar, nursuz bakışlar. Geçenlerde bir arkadaşım çok yalnız olduğunu söylüyor, mütemadiyen yakınıyordu. Ah kardeşim dedim, nasıl yalnız olabiliriz, her an Allah’la, Peygamberle, meleklerle çevrili olan bir insanın yalnız kalması mümkün mü? Özellikle geceleri ne kervanlar geçiyor, ne olur yaptığımız kötü hareketlere, haramlara, günahlara tövbe etsek. Allah’dan af dilesek, mağfiret dilesek. Söylediğimiz kötü sözler için pişmanlığımızı belirtip, bağışlanma dilesek. Yeryüzündeki bir kum tanesinden gökyüzündeki samanyoluna kadar bütün varlığa insanıyla, hayvanıyla, bitkisiyle, eşya ve cemadatıyla sevgi dolu, saygı dolu, edep ve incelik dolu en temiz, en güzel duygularla yaklaşabilsek. İçimizi arıtıp, temizleyip, oraya yalnız sevgiyi, saygıyı, şefkati, yardımı yerleştirebilsek. Unutmayalım ki yol uzun, yük ağırdır. Bu yükle bu yola katlanamayız. Yüklerden kurtulsak, boşalsak, pırıl pırıl olsak, iç dünyamız öyle arınsa, öyle temizlense ki yaşamak bir masal, bir rüya, bir şiir olsa ne kaybederiz? Bunu yapabilenler dünyanın en mutlu, en güzel insanlarıdır. Allah onlardan razı olsun.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :