Saygılar Sabri Bey Amca, ellerinizden öperim.

Allah’a şükür askerlik görevimi ifa ettim. Sizinle askere gitmeden önceki konuşmamda dediğiniz gibi çok rahat hatta, belki az kimseye nasip olacak kadar rahat bir askerlik geçirdim. Siz ki daha askere gitmeden bana bunu demiştiniz. Sizden Allah razı olsun.

            Askerlik süremde de Sizden uzaklaşmamak için bulduğum her imkanda da sitenizi de ziyaret ediyordum. Sitenize genellikle kısıtlı zamandan dolayı yazı da yazamadım. Ama her zaman aklımda sorularla ve dualarımdaydınız.

            Askerliğimde çok ender olması dışında namazlarımı kazaya bile bırakmadan rahatlıkla ibadetlerimi yerine getiriyordum. Çok şükür. Benim için askerlikte zaten yaşabileceğim en büyük sıkıntı namaz olacaktı ve Allah’ta bunu bana yaşatmadı. Aslında ben yaşayacağımı da pek düşünmüyordum: nasıl Allah ona ibadet etmek isteyen bir kulunu bundan mahrum etsin? Burada anlatıp da Sizi sıkmak istemediğimden dolayı, namazlarımı kılmaya hiç imkan olmayacak halde bile Allah’ın nasıl imkanlar yarattığını, yazmak istemiyorum. Bazen kendim bile hayrete düşüyordum böyle durumlarda.

            Askerde yaşadığım ve cevabını bulamadığım aklımda bir soru var Sabri Bey Amca;

Komutanlardan başlarsam; örneğin benim askeri olduğum Kısım komutanım bana hiçbir sıkıntı çektirmeden çok rahat bir askelik yaptırıyordu. Bazen bu durumdan dolayı utanıyordum: bana başka, diğer askerlere çok başka davranıyordu. Bu nedenle de diğer askerler tarafından sevilmiyor, ama ben kendisini çok seviyordum. Burada aklıma gelen şu olmuştu: “ ben bu sevgide bencil mi davranıyordum veya sevgide bencillik olur mu?” sanırım ne demek istediğimi anladınız.

            Askerlerden de örnek verirsem: bir asker düşünün, ağzı oldukça kötü, durmadan küfür ediyor, bazen başka askerler ile tartışıyor ama, benim olduğum bir ortamda kesinlikle küfür etmiyor. Bulunduğu ortama ben girince o kadar saygılı davranışlarda bulunuyor ki... askerlikten ayrılacağım gün yanıma geliyor, ağlıyor, “sen gidiyorsun ben şimdi ne yapacağım abim?” diyor.

            Sanırım ne demek istediğimi anladınız Sabri Bey Amcam. Gerek komutan, gerekse asker olsun insanları severken, bize davranışlarına göre mi sevmeliyiz? Aslında ben nasıl olursa olsun insanları sevmemiz gerektiğini biliyorum. Ama bu sevginin şiddeti nasıl olmalı?

            Son olarak bölük komutanımdan da yaşadığım bir olayı örnek vermek istiyorum: Askerler kendilerine sıkıntı yaşattığını düşündükleri için Bölük Komutanını (kendisi Bölükte en üst rütbeli asker) sevmiyorlardı, hatta “onunla helalleşmeden gideceğim”, gibi ifadeleri de çok duydum. Terhis olacak askerlerden ben hariç kimse helalleşmek istemiyordu. Bana da askerlik sürem boyunca hiç ayrıcalık vermemiş, tabiri doğru olur ise “kötü” davranmıştı. Ama ben ne kadar kötü olursa olsun helallik almadan gitmek istemiyordum. Son gün ayrılmadan 10 dakika kadar önce hepimizi odasına çağırdı. Tek tek vedalaştı. Ama hiç “hakkınızı helal edin” sözü ağzından çıkmadı. Bizlerin de ağzından böyle bir kelime çıkmadı. Tek tek bizlerle tokalaştıktan sonra “başarılar hepinize.” dedi ve bizler de odasından ayrıldık. Ben bavullarımı dışarıya çıkartıyordum ama, dayanamadım ve odasına gittim. Yalnız oturuyordu. Hiç o katta asker de kalmamış, herkes dışarıya çıkmıştı. Biraz duygulu bir halde “Komutanım hakkınızı helal eder misiniz?” dedim. Oturduğu yerden birden kalktı, yanıma geldi, “Helal olsun!” dedi ve ekledi: “Biliyor musun, ben senden çok memnunum, asıl sen hakkını helal et, burada çok başarılı bir şekilde çalıştın, görevlerini en iyi şekilde yaptın, bundan sonraki hayatında da bu başarıyı sürdüreceğinden şüphe etmiyorum...” dedi.

            Burada aslında bütün olayın farkına varmıştım. Bölük Komutanımız hepimizi aslında çok seviyordu. Hiç birimize kötü davranmamış, ne yaptıysa aslında bizim için, bizi askerlik sonrası hayata daha dayanıklı yapmak için bu şekilde davranmıştı ve inanıyorum hepimize hakkını “içinden” helal etmişti. Ama maalesef diğer arkadaşlarım bunu anlayamamıştı.

            Saygılar, SEVGİLERİN EN BÜYÜĞÜ, ellerinizden öperim.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :