Meşhur bir ressam, günün birinde dünyanın en güzel şeyinin resmini yapmaya karar verir. Bunun için dünyada en güzel şeyin ne olabileceğine dair bilgi toplamak üzere uzun bir yolculuğa çıkar. Ağaçlık bir yolda giderken, beli bükülmüş yaşlı bir adamın yol kenarında oturmuş olduğunu görür. Yanına giderek ona dünyanın en güzel şeyinin ne olabileceğini sorar. İhtiyar, hiç tereddüt etmeden:

“İmandır” der.

Sonra, bir kasabadan geçerken, bir düğün kalabalığına rastlar. Kalabalığın arasına girerek genç geline:

“Dünyanın en güzel şeyi nedir sizce?” diye sorar.

Gelin, damadın gözlerinin içine bakarak:

“Dünyanın en güzel şeyi olsa olsa aşktır!” der.

Ressam yoluna devam eder. Tozlu bir yolda giderken cepheden dönen yorgun bir askere denk gelir. Aynı soruyu ona da sorar. Asker:

“Dünyada en güzel şey barıştır” diye cevap verir.

Ressam kendi kendine eğer dünyanın en güzel şeyleri iman, aşk ve barışsa ben bunların resmini nasıl yapabilirim diye düşünmeye başlar. O düşünceyle evine döner.

Evinin kapısından girdiğinde karısı kendisini mutlulukla karşılar.O anda dünyanın en güzel manzarasının karşısında durduğunu düşünür.Evinde iman,aşk ve barış hali hüküm sürüyordur.

Bunlardan aldığı ilhamla ressam dünyanın en güzel şeyinin resmini yapmaya koyulur. Resim bitince de tabloya şu adı verir: “Evim.”

Selam sevgi ve hürmetlerimi sunar,ellerinizden öperim.

Mahide

--------------------------------------------------------------------------------

Sayın Sabri Tandoğan Efendi Hz'nin cevaben yazdıkları :

Sayın Mahide Albayrak,

Kıymetli yavrum, anlattığın hikaye ne kadar anlamlı, düşündürücü. İster sarayda otursun, ister bir gecekonduda, karşılıklı sevgi, saygı, edep, incelik ve şefkatle bir hayatın geçirildiği ev, dünyanın en güzel mekanıdır. O mekanda yaşayanlar ne güzel insanlardır. Onlara hayranlık duymamak mümkün mü? Allah onların iki dünyasını da cennet etsin.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan.
Nur Ol Aziz Büyüğümüz